هوش مصنوعی: شکلی از وجودم به گونه‌ای است که فقط ظاهری از اعتبار و آبرو دارم، اما در حقیقت هیچ چیز در این دنیا امیدبخش نیست و ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: در پیشگاه شاه سلیمان، موری ناتوان و ضعیف، در اندیشه‌ای ناچیز و بی‌اهمیت به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: برخی از این نوشته‌ها به قدری زیبا و با ارزش هستند که انسان به خاطر آنها به تسلیم و تعظیم می‌آید و معنی واقعی آن‌ها را به خوبی درک می‌کند. در واقع، این معانی به قدری عمیق هستند که انسان برای نشان دادن احترام به آن‌ها، سر خود را به زمین می‌زند.

هوش مصنوعی: برای اینکه از رنگ و شکل او آگاه شوی، نباید از نقش و حال ما غافل شوی. اینجا در عمق این جهان، مثل حباب، وجود یک دریاست و نفس زندگی به آرامی از آن دزدیده شده است.

هوش مصنوعی: مانند شبنم که به زیبایی و تازگی گل خیره است، من نیز در آرزوی نثار دوستی یا عشق، گواهی بر اشکی در دل دارم که نمی‌دانم کجا گم شده است.

هوش مصنوعی: روح آزاد از محدودیت‌های جسمانی، به مانند صدای زیبا و گسترده‌ای است که از تارهای موسیقی به گوش می‌رسد و با لطافت و عمق خود، به زندگی جان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: روح و جان من تنها به خاطر آهنگ دعا نیست، بلکه همه زیبایی‌ها و رنگ‌ها در دور و بر من به خاطر او پدید آمده‌اند.

هوش مصنوعی: در فضای مبهم و نا مشخص، بدون اینکه کسی متوجه شود، آهی از دل برمی‌آورم. دل من به خاطر این صدا و تأثیر آن، به نوعی رنگ‌آمیزی و تزیین شده است.

هوش مصنوعی: من در سرنوشت و کلامم گیر افتاده‌ام و نمی‌دانم که این خط و نشانه‌ای که در پیش رو دارم چه مفهومی دارد؛ حتی حرکاتی که می‌کنم هم در حالتی نامشخص و در هم پیچیده قرار دارد.

هوش مصنوعی: سکوت به‌قدری غم‌انگیز است که هیچ‌کس جز خیال شاه، درد دل من را نمی‌شنود.

هوش مصنوعی: من پیر شده‌ام و از لطف خداوند، نعمت‌های قدیمی‌اش همواره در زندگی‌ام وجود دارد و هنوز هم در هر نقظه‌ای از وجودم نشانه‌ای از آن نعمت‌ها هست.

هوش مصنوعی: بجز وحشت موجود در باغ امکان، چیزی دیگر وجود ندارد. در اینجا چرخ فلک گل‌هایی را از دامن صبح چیده است.

هوش مصنوعی: هرجا که رفته‌ام، دعای خیر و موفقیت برای او به قدری فراگیر و گسترده است که از زمین تا آسمان در حال انتشار است.