هوش مصنوعی: حیرت و شگفتی ناشی از زیبایی و حرکات تو، باعث به وجود آمدن دگرگونی‌های زیادی در دل و چشم من شده است. این حیرت آن‌قدر عمیق است که گویی از چشمان من به اندازه‌ی بلندی مژه‌ام، وقایع بزرگ و عظیم رخ داده است.

هوش مصنوعی: این موجودیت از دنیای سرکشیده، ناشی از تاثیرات آدم و حوا است.

هوش مصنوعی: از بهانه‌ها و فریب‌های زندگی رها شده‌ام؛ دیگر خیال زیبا و دل‌انگیز این محیط مرا به خود مشغول نساخته است.

هوش مصنوعی: پرواز عطر گل‌ها مرا بدون نشانی رها کرده و حس شکست بال در رنگ من به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: کجا خانه است و کجا امنیت، وقتی که در کاروان عشق، آسودگی از کم‌توجهی و خستگی در راه فراری است؟

هوش مصنوعی: من در دنیای بی‌خودی خودم غرق شده‌ام و احساس می‌کنم که هر سمت و سویی که می‌روم، ذهنم آن رنگ و حالتی را پیدا کرده که نمایانگر این بی‌خود بودن است.

هوش مصنوعی: این جمعی که دور هم جمع شده‌اند، محلّی است برای انتظار و شوریدگی. اینجا مانند آیینه‌ای است که می‌تواند روح و احساسات سرگردان دل را برقصد و نشان بدهد.

هوش مصنوعی: ابروی معشوق به خاطر تواضع خم نشده، بلکه بخاطر تیغ غرور او خمیده است.

هوش مصنوعی: ما در حالتی هستیم که امیدمان به مشکلات و کمبودهای مالی گره خورده و دل‌نگرانی‌ام مانند قطره‌ای خون است که در صدها جا ریخته شده و نشان‌دهنده‌ی رنج و درد ماست.

هوش مصنوعی: ما مانند شعله‌ای که به خودی خود نمی‌سوزد، از خودمان رفته‌ایم. این بهار را از گل‌هایی که چیده‌ایم، سامان بخشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: عشق، احساس حسادت و صمیمیتی دارد و اگر به سختی و ستم رفتار شود، دل نیز از درد و رنج به شدت می‌تپد و حس می‌کند.

هوش مصنوعی: ما در دل خود زخم‌های پنهانی داریم که باعث لغزش و تزلزل در زندگی‌مان شده‌اند و این تزلزل به اندازه‌ای است که می‌تواند بر همه‌چیز تأثیر بگذارد.