هوش مصنوعی: موج در هر جایی، به خاطر جمعیت، از حرص و طمع ناشی از ضعف به وجود آمده است و این طمع مردم را به بستر آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: غیر از چشم انتظار و امید، هیچ نشانه‌ای از حسرت و ناامیدی وجود ندارد. او بارها و بارها به درها کوبیده است، اما همچنان قفل شده‌اند.

هوش مصنوعی: این متن به این معناست که تمامی جزئیات و نشانه‌های نوشته‌های دنیای خیالی و افکار، قابل توجه نیستند و در حقیقت همه جا مانند کاغذهایی هستند که آتش گرفته‌اند و دیگر قابل استفاده نیستند. در این حالت، هر چه که روی این کاغذها نوشته شده، دیگر معنادار نیست و باید از آن عبور کرد.

هوش مصنوعی: به دلیل گیجی و سردرگمی، پیدا کردن راه‌حل در اینجا غیرممکن است. سنگی بر روی آینه‌ی ما قرار دارد و باعث نقص و آسیب به دل‌مان شده است.

هوش مصنوعی: عقل به دلیل احترام و ادب به انسانیت آتشین و پرشور است، اما جهل، با جسارت و بی‌پروا، به همه چیز آسیب می‌زند و مانند یک الاغ به دنیا لگد می‌زند.

هوش مصنوعی: دل بدون توجه و غفلت است و این عدم توجه باعث می‌شود که ما به درستی درک نکنیم. تصویر و ماهیت ما مانند پنبه‌ای است که شفاف نیست و عشق و محبت مانند مهرهایی هستند که بر روی جام‌های ما قرار دارند.

هوش مصنوعی: اگر به خودخواهی و آرزوهای بی‌فایده متکی شوی، دچار سرخوردگی خواهی شد، چرا که مانند سکندر که بر فراز آینه‌ای ایستاده و به خود می‌نگرد، تنها در دنیای ظاهری خود محبوس خواهی بود.

هوش مصنوعی: ما به خاطر وحشت و ترس، مانند شمعی ذوب می‌شویم و سایه‌ای از سحر و زیبایی، بر پیشانی‌مان نقش بسته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فنا و زوال وجود دارد، ما نمی‌توانیم از تپش و هیجان زندگی خود فرار کنیم. نفس ما همچنان بر در زندگی می‌کوبد و نمی‌تواند از این وضعیت رهایی یابد.

هوش مصنوعی: نقص و کمبود به کجا فایده‌ای داشته که هر کسی با دست خود بر سرش زده و فریاد می‌کشد؟

هوش مصنوعی: شاید تلاش من باعث شود که نوشته‌هایم از بین برود، چرا که پیشانی امید به نوشیدنی بهشتی رسیده است.

هوش مصنوعی: من از این جمع آزاردهنده نمی‌توانم دیگر برخیزم، زیرا مثل شمعی هستم که بر روی خاک قرار دارد و رنگ من همان رنگ آن خاک است. اگر هم پرواز کرده‌ام، باز هم همان رنگ و حال و وضع را دارم.

هوش مصنوعی: من از درون به خاطر ضعف خود، بارها اشتباه می‌کنم و می‌فهمم که این ناتوانی چقدر بر من تأثیر گذاشته و مرا ضعيف کرده است.

هوش مصنوعی: از دو جهان مرا بیرون راند، به گونه‌ای که نفس سوخته‌ام بر زمین افتاده و بترسیدم از آنچه در پیش رو دارم.

هوش مصنوعی: تدبیر و هوش ناشی از تجربه، مانند لنگری است که ناخدا در میان طوفان به کار می‌گیرد تا کشتی‌اش را در مسیر درست نگه دارد. این مساله نشان‌دهنده این است که انسان‌های برجسته و خردمند، با داشتن خودباوری و اعتماد به نفس، می‌توانند در شرایط سخت و بحران‌ها به خوبی عمل کنند.

هوش مصنوعی: جهان پر از شگفتی و حیرت است و حقیقت این است که تمام این توهمات و ناپایداری‌ها تنها از دل بی‌تاب ما ناشی می‌شود.