هوش مصنوعی: پس از مرگ من، خاک به وجود آورده است حالتی از ناامیدی که شبیه به سحر و روشنی است و این خاک، غباری را در چشم‌ها نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: در عشق، آرزوی خواب و آرامش را دارد، و چشمان عاشق مانند گلوله‌های نیشتر به دل می‌زنند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آیا کسی توان و قدرت تحمل فشار و درد را دارد؟ همانطور که کوه‌ها هم می‌توانند به خاطر سنگینی بارشان ناله کنند، انسان‌ها هم در مواجهه با مشکلات و دردها به شدت نیاز به قدرت و ایستادگی دارند.

هوش مصنوعی: چشمانم مانند کشتی‌ای است که بادبان شوق او را به حرکت درمی‌آورد، و زمانی که به خود می‌آید، دنیایی از جواهرات را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: ما از این مرحله مانند سپیده‌دم پیش از روشن شدن آسمان رفته‌ایم و این نشان می‌دهد که نفس ما تا این اندازه نیز خبر از ما گرفته است.

هوش مصنوعی: دردی که در دل داریم، آن‌قدر عمیق است که حتی مژگان هم نمی‌توانند پنهانش کنند. ما تمام تلاش‌مان را می‌کنیم تا قطره‌ای خون از این درد به دست آوریم که نشانه‌ای از رنج و دل‌تنگی‌مان باشد.

هوش مصنوعی: ما در دام عشق گرفتار آمده‌ایم و برای خوشی و لذت، دل به باغ‌های سرسبز داده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در دودی که شمع به خاطر سوختنش برمی‌افروزد، نه تنها نشانه‌هایی از آغاز و پایان را از دست داده‌ایم، بلکه هر آنچه که شمع در زندگی‌اش به نمایش گذاشته، به یک سوخته تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: دل بی‌آرزو و تسلیم شده، به تمامی جنبه‌ها و ابعاد زندگی‌اش دست یافته است و در آغوشش جهانی بزرگ را گرد آورده است.

هوش مصنوعی: اشک‌های غمگین من به خاطر نحوه صحبت کردن او آرام گرفته است، چون انگار لب‌های او شیرینی مثل شکر دارند که برای این کودکان به ارمغان آورده است.