هوش مصنوعی: در بهار، شادی و خوشی برای کسانی که دلشان شاد است فراهم است. اشک، مانند گلی که به گل‌های دیگر می‌پیوندد، هم شیشه را شکسته و هم شراب را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی تنها به خاطر وحشت و درد ناشی از ناله‌هایش نیست؛ بلکه مانند شعله‌ای که بر روی کاغذ می‌رقصد، اینجا نیز احساسات آزادی و شور و شوق دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از سرنوشت کسانی که به پایان زندگی خود رسیده‌اند، آگاه نیست. در پی این کاروان، هم آتش‌سوزی اتفاق افتاده است.

هوش مصنوعی: حجاب و پرده‌ای که بر روی ارزش‌های هستی کشیده شده، بیشتر از یک نام و اعتبار نیست. اگر ما هم مثل شیشه‌ای باشیم که رنگ باده دارد، در واقع پوچ و ظاهری خواهیم بود.

هوش مصنوعی: عبادتگاه شوق نیازی به مکان خاصی ندارد، هر جا که سجاده‌ات را بگستری و سجده کنی، آنجا محلی مقدس برای عبادت است.

هوش مصنوعی: زاهد به خاطر حسدی که از شور و عشق ما دارد، مانند خار خشکی آماده سوختن و سوزش است.

هوش مصنوعی: عقل کجاست که بتواند آنچه را که از اجزای وجود ما تشکیل شده جمع‌آوری کند؟ عشق ما که مانند خاک و بی‌نوا هستیم، ما را به سفر واداشته است.

هوش مصنوعی: دنیا و مشکلات آن نمی‌توانند مانع دیدگاه و بینش عمیق اهل فهم شوند. آنها با ارتباط و محبت، چشم‌هایشان را آزاد و بی‌قید و شرط کرده‌اند و به همین دلیل، حوادث و چالش‌ها تأثیری بر آنها نمی‌گذارند.

هوش مصنوعی: مواظب باش! از درد و رنجی که دارم، ایمن نباش. گرچه فقط یک شب است، اما این کودک، فرزند طوفان است.

هوش مصنوعی: در این دنیا هر چیزی زائل و فناپذیر است و نمی‌توان آرامش را در جایی دیگر پیدا کرد، جز در این وادی که به‌طور کامل راهی است برای رسیدن به منزل دلخواه.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی به ارزش و جایگاه انسانی اشاره دارد که در برابر چالش‌ها و سختی‌ها متزلزل نمی‌شود. می‌گوید که سرمایه حقیقی ما نباید تحت تأثیر ننگ و حقارت قرار گیرد، چون در این صورت دچار زوال و انحطاط می‌شود. به این ترتیب، دریا که نماد عظمت و قدرت است، از خود دور می‌شود، در حالی که ما باید در برابر ناملایمات ایستادگی کنیم و خود را حفظ کنیم.

هوش مصنوعی: دل خود را به نادانی نسپار، زیرا در دنیای واقعی، ذهن تو فقط یک صفحهٔ تمرینی از توهمات است و حقیقت همانند یک آینه بسیار ساده و بدون پیچیدگی است.