هوش مصنوعی: دل مانند آینه‌ای است که سال‌هاست در انتظار زیبایی‌ها و جلوه‌هاست، ای دلبر نازنین، بدان که این تصویر ساده‌ای که می‌بینی، حقیقتی عمیق و با ارزش در خود دارد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم برای تو سجده می‌کنند و این نشان می‌دهد که سرهایم به عجز و ادب در برابر زیبایی‌ات خم شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر تمام تصاویر از بین بروند، شگفتی مقام جوهر آینه به خاطر قدرت بازتاب اوست.

هوش مصنوعی: من در زحمت و رنج زندگی‌ام، احساس می‌کنم که بار سنگین دنیا بر دوش من قرار گرفته و این بار مانند سایه‌ای همواره در کنارم است.

هوش مصنوعی: در محیطی که زیبایی و جذابیت تو به شدت نمایان است، حتی اگر گل‌ها نیز بجوشند و بهتر از تو ظاهر شوند، باز هم تو تفاوت خاصی داری که آنها نمی‌توانند به آن دست یابند.

هوش مصنوعی: ما در آرزوی آن مژه‌ی افسونگری هستیم که به ما حالت بی‌خودی می‌بخشد. از صحبت در مورد آن خودداری کن، زیرا این تنها اثر موج شراب است.

هوش مصنوعی: اگرچه چشمانت خسته و تنگ هستند، اما عقل همچنان در دنیای مجنونیت آزاد و بی‌محدودیت است.

هوش مصنوعی: اگر ناتوانی و تکبر مردم مورد آزمایش قرار گیرد، پرواز ذراتی که از آسمان می‌آیند، بیشتر از آنچه تصور می‌شود، خواهد بود.

هوش مصنوعی: ستمکاری از دل ظالم به آسانی برنمی‌خیزد و زور و قدرت او تنها وقتی موثر است که چیزی از آن باقی مانده باشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شخصی به خاطر محبت و علاقه‌اش به معشوق، از خودگذشتگی و فداکاری می‌کند. او مانند شمعی که نورش را فدای دیگری می‌کند، خود را تسلیم شرایط سخت می‌کند و نمی‌گذارد معشوق به مشکل بخورد. به این ترتیب، نشسته و به تماشای او ایستاده است، به جای اینکه خود را در مرکز توجه قرار دهد.

هوش مصنوعی: جهان آنچه را که ما در ذهن داریم به تصویر می‌کشد. این تصویر نه حقیقت، بلکه بازتابی از افکار و نیرنگ‌های ماست.

هوش مصنوعی: یک روز دو پرنده زیبا از شوق و آرزوی تو، ای خیال پراکنده و عجیب، در آشیانه مگس تخم گذاشته‌اند.

هوش مصنوعی: ای پر شکسته، مانند شمع، بر زمین تسلیم شو و به خاک بسپار خودت را! چرا که در قفس آتش گرفتار شده‌ای.