هوش مصنوعی: اگر در میماری جلسه‌ای یا در باغ گل رفته باشد، شمع ما هر جا که رفته، همین یک سر و گردن را با خود برده است.

هوش مصنوعی: مزرعه‌ای که مانند کاغذ سوخته شده است را به گل آراسته‌ایم تا بتوانیم به دانه‌ها نگاه کنیم، در حالی که محصولاتمان از بین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستیم از احساسات تلخ و غم‌انگیز خود دنیایی بسازیم؛ چرا که بهار زندگی ما دیگر جانی ندارد و زیبایی‌ها از بین رفته‌اند.

هوش مصنوعی: انتظارت باعث شده که اشک در چشمانم نماند و در نتیجه، این بادام که به روغن رفته، پوسته‌اش سخت شده است.

هوش مصنوعی: تلاش برای پاک کردن و جلا دادن به هزاران آیینه که با زنگار و کثیفی پوشیده شده، نشان از این دارد که این تلاش‌ها به خاطر دنیای مادی و فانی بی‌فایده است و همه چیز در این خاکدان به باد رفته و نابود می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس با آرامش و سلامتِ خاطر با این دنیا درگیر نشده است؛ مثل گل، که در اینجا، همه درگیر مسائل و مشکلات هستند و عوالمی را تجربه می‌کنند.

هوش مصنوعی: برخی از افراد به خاطر نداشتن آگاهی، به راحتی تحت تأثیر کلمات و صداها قرار می‌گیرند. این مانند این است که سنگی در فلاخن (تیرکمان) قرار گیرد و به سمت کوه پرتاب شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ‌کس از زندگی‌اش یک قدم هم به آزادی نرسید. هر کسی را که دیدیم، بعد از مرگش از این دنیا رفته است.

هوش مصنوعی: چند اثر از ضعف تلاش‌های ناامیدانه‌مان بر زمین باقی مانده است؛ نام ماندگاری به جا مانده و سفر ما به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: خانه را نمی‌توان از روی خودخواهی تاریک کرد، چرا که تو روشنی را می‌بینی اما در واقع، دودی به داخل خانه نفوذ کرده است.

هوش مصنوعی: هرچه از خودمان می‌کاهیم، در حقیقت در آنجا کارهای بی‌مورد می‌کنیم و به جای این که خودمان فعالیتی داشته باشیم، اقدامی از سوی دیگران صورت گرفته است.

هوش مصنوعی: من مانند بیدل نیستم که انتظار خوشدلی را بکشید، فرصت از هرکس که باشد یا از من، گذشته است.