هوش مصنوعی: بزرگ‌تر شدن عقل و تجربه ما به نیازهای روزمره‌مان مانند نان و معاش مقدم است؛ در حالی که درگیر مشکلات و چالش‌های زندگی شده‌ایم، انسانیت و صفات انسانی به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: افرادی که در گذشته به عبرت گرفته‌اند، بدانید که زندگی و مرگ را درک کرده‌اید. از آمدن فریادها و سوگواری‌ها بگذرید، زیرا دیگر نشانی از غم و عزاداری نیست.

هوش مصنوعی: در سطح آب و روی امواج نمی‌توان دام اعتبار و ارزش را پهن کرد، زیرا هر چیزی که در این دریا به‌دست می‌آید، از قبل جمع‌آوری شده است.

هوش مصنوعی: مردم در انتظار روز قیامت و صبح محشر هستند، در حالی که زندگی آن‌ها با مردگان در گور گره خورده است.

هوش مصنوعی: استقامت و پایداری در زندگی بدون اعتبار و شرافت نیست. مرد بزرگ و قابل احترام، همچون شمع، از خود گذشته و فدای دیگران شده است، اما در عین حال، هنوز هم در جایگاهش ثابت و استوار باقی مانده است.

هوش مصنوعی: پس از مدتی، در کنار دیوار زندگی، سایه‌هایی از خود بر زمین خواهیم انداخت، زیرا کمی از جوانی ما تحت فشار زمان و پیری فرونشسته است.

هوش مصنوعی: هر وقت دوستانم را به یاد می‌آورم، اشکی می‌ریزم. صبح ما از این باغ پرامید، چون شبنم دیگر رفته است.

هوش مصنوعی: دوست بی‌رحم ما، به راحتی درد و رنج دل ما را درک نمی‌کند. چه کسی را پیدا کنیم که از این عذاب و ناراحتی ما خبر داشته باشد، در حالی که دیگر هیچ راهی برای تسکین این زخم‌ها وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: ای کاش که ناامیدی مثل خاک خشک از بین برود، چرا که بر پیشانی من که هرگز بر زمین نداشته سجده نکرده، نشانه‌ای از رطوبت و حیات نیست.

هوش مصنوعی: از رحمت و انسان‌دوستی تا مهربانی و وفاداری، هرچه را که جستجو کردم، دیدم که از دنیای امروز رفته و نایاب شده است.

هوش مصنوعی: بعد از مرگ، انسان تنها با علم و فضل خود ارزشمند است و اعمالش دیگر تأثیری ندارند. هر کس که از این دنیا با خجالت و عیب‌هایش رفته، بدون نگرانی از این عیب‌ها رفته است.

هوش مصنوعی: من کی هستم که بتوانم درباره‌ی خداوند صحبت کنم؟ حتی نام بیدل هم از شرم بر زبانم کم شده است.