هوش مصنوعی: عشق و محبت من به تو به اندازه‌ای است که تمام زندگی‌ام را تحت تأثیر قرار داده و همه چیزم را به تو مرتبط کرده است. وجودم به نوعی به تو وابسته است و گویی تنها قطره خونی که از من به جا مانده، نشانه‌ای از این وابستگی عمیق است.

هوش مصنوعی: آرزوهای من به دست حرص و نیرنگی که در زندگی‌ام بوده‌اند، برآورده نشدند. حیف است که تمام این مدت مشغول این بازی‌ها بوده‌ام و حالا دعا و خواسته‌هایم در دست من نیستند.

هوش مصنوعی: مانند صحرا که با وجود بی‌پناهی و آزادی‌اش، در دل خود گنجینه‌های فراوانی را در پنهان دارد، من نیز دارای ارزش‌های زیادی هستم که ممکن است در ظاهر دیده نشود.

هوش مصنوعی: من از این جمع و محفل دور شده‌ام و مانند شمعی که می‌سوزد، قلبم پر از درد و اندوه است. حسرت دیدار چشمی بر دوشم سنگینی می‌کند و احساس می‌کنم که به عقب برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: من با بارهای سنگینی از رنج و ناکامی در راه هستم و هر کسی که در رفتارشان دقت نمی‌کند، به نوعی مرا در این مسیر همراهی کرده و به پایم بند شده است.

هوش مصنوعی: در زیر گردن کدام آرزو کسی نمی‌تواند خود را احساس کند، زیرا تنگی این خانه و بسته بودن درها، دل و آرزویم را در حصر قرار داده است.

هوش مصنوعی: ای کاش کسی در این سفر به دادم برسد، چون روزی من به خاطر بی‌زبان بودنم بسته شده است.

هوش مصنوعی: بیا ببینم چقدر شراب بخورم تا بتوانم چند دکمه از پیراهنم را باز کنم؛ زیرا برایم خجالت‌آور است که بدن لخت و برهنه‌ام زیر این لباس مخفی شده است.

هوش مصنوعی: سفر و جابه‌جایی زندگی جدیدی را به من معرفی کرده که صدای پیری به گوشم می‌رسد و دیگر نمی‌توانم نواهای年轻ی را بشنوم.

هوش مصنوعی: من از حیرت و شگفتی‌ام به عمق احساساتم پی بردم؛ چنان به یاد تو دلم وابسته شده که دیگر از خودم بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: فکرم به شدت مشغول است اما چه فایده که فرصت‌ها به خاطر ناتوانی‌ام از دست رفته است.