هوش مصنوعی: هرجا که نشانی از شوق و هیجان وجود داشته، آتش در دل من برافروخته شده و در آغاز پرواز، نفس‌ام به تندی سوخته است.

هوش مصنوعی: دل از عواطفی که دارد نمی‌تواند رنج و غم خود را فراموش کند، چرا که چشمانش به یاد گذشته و سوخته‌هایش دوخته شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را به خاطر سخن‌پراکنی عشق و محبت سرزنش نکنید، زیرا هیچ‌کسی نتوانسته این احساسات را برافروخته کند.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند به عمق حقیقت پی‌ببرد، زیرا علم و عمل به تنهایی کافی نیستند و همه چیز را من و تو آموخته‌ایم.

هوش مصنوعی: رازداری و نگهداری اسرار عشق به راحتی و به خواسته‌های زودگذر نباید سپرده شود. مانند شمعی که در برابر قشری از رشته و بند روشن است، نمی‌توان گفت چه چیزهایی را دچار سوختگی کرده است.

هوش مصنوعی: ای نفس، تو که همواره در غفلت به سر می‌بری، تا کی به این حالت ادامه خواهی داد؟ تا به امروز، آسمان به تو سلامتی و خوبی‌هایی را عرضه کرده است که هنوز آنها را نپذیرفته‌ای.

هوش مصنوعی: ما از خوب و بد دنیا بی‌خبر هستیم چون حیا مانند یک پیراهن بر تن ماست و ما را تحت نظر دارد.

هوش مصنوعی: هیچ ذره‌ای وجود ندارد که خورشید درخششش را بر آن نتابد و گرد راهت چقدر آینه برای انعکاس نور جمع کرده است.

هوش مصنوعی: اگر بیدل از مکتب مجنون درس نگرفته بود، این‌قدر آسیب‌دیده و رنجور نمی‌بود؛ مشخص است که او از جایی آموخته که چطور باید این‌گونه دلشکسته باشد.