هوش مصنوعی: دل من همچون غنچه‌ای است که در آغوش آرامش به تنگی افتاده و خواب شیرینم مانند گوهری است که در ته سنگ پنهان شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان همیشه فقط جانب خوب یا بد عالم را گرفت. جالب اینجاست که طبیعت همچون آینه‌ای است که در آن همه زشت و زیبایی‌ها مشخص است.

هوش مصنوعی: از تأثیر فقدان غافل نشو، چرا که بهار به معنای وقوع یک حادثه، کاملاً سبب شکنندگی و تغییر در رنگ‌ها و جلوه‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر تو به دامن کسی پای گذاشته‌ای، خوشحال باش، زیرا غنچه در دستِ کسی دیگر خواب آلود است.

هوش مصنوعی: در این روزگار، آنچه که از خود به جای گذاشته‌ام فقط علامت شرم و ننگ است.

هوش مصنوعی: از گل‌های شکوفه‌زده می‌توان فهمید که در این باغ، مکان مناسبی برای استراحت و آرامش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بهار باعث بهبود زیبایی خط تو شده و همچون شوخی ناز، تازگی گل‌ها را در خود دارد. زندگی رنگین و شاداب است.

هوش مصنوعی: در مسیری که پرسش و سردرگمی ما را به مقصد می‌برد، فاصله‌ای بسیار طولانی از اشک و اندوه وجود دارد.

هوش مصنوعی: نگاه تو با لطافت خاصی همراه است و من می‌توانم این زیبایی را ببینم؛ در واقع، برای من، زیبایی تو مانند گل در برابر سنگ به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: زمانی که صحبت و گفتگو آغاز می‌شود، صلح و آرامش به وجود می‌آید. اما در دل این گفت و گو، تضادهایی میان خواسته‌ها و حرف‌ها نیز وجود دارد و در واقع کلماتی که گفته می‌شود ممکن است به نوعی جنگ و جدل اشاره داشته باشد.

هوش مصنوعی: محبت و دوستی باعث غفلت ما از مسائل مهم زندگی شده است. فکر کردن به زیبایی چشمان محبوب، مانند زنگاری است که بر روی یک شیشه صاف نشسته و تصویر را ناخشایند کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر زهد و دنیاگرایی، به میخانه نزدیک نشو، ای بیدل! زیرا در این مراسم، دیگر نمی‌توان به تسبیح اشاره کرد و همه چیز به حال و هوای خوش و خوش‌گذرانی است.