هوش مصنوعی: بی‌احساسی و سردی من، خبر خوش از محبوبم برایم کافی است. دیگر نیازی به قاصد و پیامرسان نیست که نامه‌های دل‌شکسته‌ام را بخواند.

هوش مصنوعی: در این جمع نباید آن‌قدر هیاهو و هرج و مرج به‌پا کرد؛ اگرچه دنیا به پایان نرسیده، اما حال من به اندازه‌ای آشوب‌زده است که بس است.

هوش مصنوعی: چقدر باید تحمل کنم اظهارات دوپهلو و نفاق‌آمیز افرادی که به ظاهر دوست به نظر می‌رسند؟ دیگر بس است، قلبم مثل تسبیحی که به شدت زده شود، می‌شکند.

هوش مصنوعی: زندگی کردن در میان مردم با تمام نواقص و زشتی‌هایشان سخت و مشکل است، اما اگر خودم را خوب بدانم، همین برای من کافی است.

هوش مصنوعی: سالیان طولانی به سختی و زحمت سعی کرده‌ام که عیب‌های خود را بپوشانم، اما در نهایت می‌فهمم که تنها یک نقص کافی است تا همه تلاش‌هایم بی‌فایده بماند.

هوش مصنوعی: گاهی به بی‌توجهی خود مشغولم و گاهی به دنبال دانش و آگاهی می‌روم. اما می‌دانم که در هر شرایطی تحت سلطه‌ام و این برای من کافی است.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان ناامیدی و بی‌معنایی زندگی می‌پردازد. شاعر به چالش‌های زندگی و حس تنهایی اشاره می‌کند و احساس می‌کند که وجودش مانند صفر است، به گونه‌ای که هر چیزی که به زندگی‌اش افزوده می‌شود، تنها بار اضافی بر دوش اوست. در واقع، او به این نتیجه می‌رسد که انتظار داشتن از زندگی و امید به تغییر، تنها ننگ و عذاب است.

هوش مصنوعی: تا کی باید از این بام و در، خاشاک و زباله‌ها را جمع کند؟ کسی مانند صحرا، خانه‌ای بدون زحمت و راحت را برایم بسازد، کافی است.

هوش مصنوعی: شکایت می‌کنم از اینکه تلاش‌هایم بی‌نتیجه مانده و به خاطر ناکامی‌ام دچار شرم و ندامت شده‌ام. همین‌که چیزی را که می‌خواستم به دست نیاوردم، کافی است که احساس ناامیدی و افسوس کنم.

هوش مصنوعی: بوی یوسف (که نمادی از عشق و زیبایی است) از غبار انتظار دوری و فراق پنهان نیست. پیراهن بیدل (غمگین و دلسوخته) در اینجا نشان‌دهنده درد و حسی عمیق است، و همچنانکه چشم یعقوب به دنبال فرزندش بود، من هم بسنده‌ام به همین احساس.