هوش مصنوعی: وجود ما مانند سپیده‌دم به رنگ می‌آید و نشان‌دهندهٔ زوال و پایان است، پس برای وداع ما، تنها نفس کشیدن و آغوش یکدیگر کافی است.

هوش مصنوعی: از این دریا مانند حبابی که به اوج می‌رسد، ما به سادگی و بی‌ادعا به آینه‌داری دل بسنده کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما افرادی نیستیم که تنها به خاطر جلوه‌های زیبا به میدان بیاییم، بلکه برای شکست دادن دشمن، یک حرکت ساده از ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگرچه شعله‌ای برای سوزاندن وجود ندارد، اما غیرت و عشق من به تو مانند رنگ حنا همیشه هست و آماده‌ام تا پای تو را ببوسم و برای تو بسوزم.

هوش مصنوعی: زیبایی نیاز به تزیینات ندارد. گل برای شکفتن کافی است که از غنچه خود بیرون بیاید و این برایش کافی است.

هوش مصنوعی: ما به هر فکری از دل راضی هستیم و اگر آینه پشت‌سر را نشان ندهد، همین که روی تو را می‌بیند کافی است.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که انسان با وجود محدودیت‌ها و شرایط دشوار، می‌تواند ویژگی‌ها و صفات درخشان خود را حفظ کند. زیبایی و ارزش وجودی او، که همان آب حیا و شرم است، به اندازه‌ای کافی در چهره و رفتار او نمایان است. به عبارت دیگر، هر فردی با خوبی‌ها و صفات نیکو به دنیا آمده و حتی در سختی‌ها نیز این ویژگی‌ها را در خود دارد.

هوش مصنوعی: هر قدم که برمی‌داری، بهانه‌ای برای عقب‌ماندگی وجود دارد. حتی اگر خارهای بزرگ هم نباشند، یکی دو لکه‌ی کوچک هم کافیست تا دردسر بسازند.

هوش مصنوعی: هر کسی مقداری از روزی و سرنوشت خود را دارد. اگر کسی به ما توجه کند و دلش با ما باشد، برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: خودپسندی و خودرایی انسان باعث می‌شود که او به جای نگاه به دیگران و واقعیت‌ها، تنها به تصورات و برداشت‌های خود تکیه کند. این نوع نگرش صفتی ناپسند است و انسان را از درک و توجه به واقعیت‌های دنیای خارجی بازمی‌دارد.

هوش مصنوعی: ما مانند رشته‌ای هستیم که به سوزن وطن وصل شده‌ایم و هرچه بیشتر از آن بگذریم، در این کوچه جا برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: به من نیاز نیست که به بوسه و نزدیکی دل ببندم، فقط آشنایی با زیبایی گل و در کنار بلبل کافیست.