هوش مصنوعی: از حبابی که وجود دارد، به اندازه کافی می‌توان درس و عبرت گرفت. این واقعیت که نمی‌توانیم کنترل کامل بر نفس خود داشته باشیم، چیزی است که باید به آن توجه کنیم.

هوش مصنوعی: در دنیای خیالی و راحتی زندگی کردن ممکن نیست، چون خواب و آرامشی که به چشم تو نشان داده‌اند، فقط یک فریب و نیرنگ است.

هوش مصنوعی: اگر نتیجه تلاش من و ما این باشد که عشق تنها در دو روز زندگی و در تپش‌های دل لحظه‌ای به سراغمان بیاید، چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: انسان‌های ناتوان چقدر بر روی شانس و اقبال مور کوچک ناز میکنند، در حالی که اگر مگسی از دیوار بالا برود، این اقبال ممکن است به سادگی از بین برود.

هوش مصنوعی: طبیعت انسان به گونه‌ای نیست که از فقر و تنگدستی گلایه کند؛ زیرا زمانی که ظرف شراب خالی می‌شود، دیگر صدای زنگ جرس هم به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: لباس من به قدری کوچک شده است که آستین‌هایم را هم نمی‌توانم بپوشانم و دامنم به خاطر عریانی‌ام در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: در این مسیر، به قدری آداب و رسوم لازم است که نشانه‌های قدم‌گذاری و تلاش در آن به وضوح دیده می‌شود و همچنان که پیش می‌رویم، نشانه‌های گذشته هم روشن است.

هوش مصنوعی: مشاهده وضعیت پرندگان در قفس برای من جذاب است، اما در واقع، مژگان من نشان می‌دهد که فراتر از این محدودیت‌ها، می‌توانم آزاد باشم.

هوش مصنوعی: در قلب و دل خود با احترام و تواضع رشد کن و صدا و ندا بده، اما توجه داشته باش که در خانهٔ ما، هیچ کس جز خود ما نیست.

هوش مصنوعی: در این باغ که پر از شگفتی و تازگی است، ترک کردن تعلقات دنیوی همانند شبنم صبحگاهی بر روی برگ‌هاست، که نشان‌دهنده پاکی و آزادگی از نفس و غم‌های زندگی است.