هوش مصنوعی: اگر لیلی به زیبایی خود، خود را به دوش کشد و ما را به جستجوی او بکشاند، هیچ چیز نمی‌تواند جداییمان کند یا ترس و جنون ما را کم کند.

هوش مصنوعی: عشق و محبت به قدری در این جمع از افراد دلبسته وجود دارد که همچون شمعی که روشنایی‌اش را حفظ می‌کند، جلوی ناملایمات و سختی‌ها را می‌گیرد و باعث بقای ما می‌شود.

هوش مصنوعی: تسلیم بودن و کوتاه آمدن در برابر مشکلات، حتی به اندازه یک مو هم نمی‌تواند ما را از خطرات نجات دهد. دشمنان به راحتی می‌توانند با تکیه بر ضعف‌هایمان ما را دچار آسیب کنند.

هوش مصنوعی: غبار نیاز به دریا باعث می‌شود که زیبایی و ارزش ما کم‌رنگ شود. لطفاً آبرو و موقعیت ما را تحت‌الشعاع قرار ندهید.

هوش مصنوعی: روشنی دل باعث شده تا نقوش عالم وجود برایم عجیب و غریب به نظر بیایند، و نور شمع مانند آتش اژدها، محفل ما را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: در جایی که وفا و ادب وجود دارد، چگونه می‌توان بی‌ادبی کرد؟ چه زشت است وقتی که ما به خاک برسر می‌افتیم و مجروح شده‌ایم، این‌گونه به خود ببالیم.

هوش مصنوعی: دل از تلاش‌های بیهوده آسوده شده و می‌لرزد؛ نکند که کسی به دوربینی، راهی را برای ما بسازد.

هوش مصنوعی: نتوانم بیشتر از این آرزوهایم را شکست بخورم، زیرا دل ما به شدت تحت فشار و سختی است که از هر سو بر آن فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: با دشواری‌های زندگی، اراده و تلاش ما قوی‌تر می‌شود. کاش دریا ما را به کنار خود ببرد و به ما آرامش بخشد.

هوش مصنوعی: تشخیص تمیز از سایه ممکن نیست؛ مانند این است که بخواهیم تفاوت بین دود و شعله را مشخص کنیم. وقتی که غبار بی‌خیالی و بی‌عملی بر ما نشسته، دیدن حقیقت و واقعیت‌ها برایمان دشوار می‌شود.

هوش مصنوعی: حبابی که به ظاهر کم‌ارزش است، در حقیقت از آب و مروارید امیدها تشکیل شده است. خداوندا، به خاطر دل‌تنگی ما، لطفی به دل بیدل ما بفرما.