هوش مصنوعی: کاهش و ضعف روح من ناشی از طبیعت بی‌پروای خودم است، همان‌طور که شعله شمع به دلیل وجود برق فنا و زوال به آتش درمی‌آید.

هوش مصنوعی: هر چه غیر از مشکل‌ها پیش بیاید باعث می‌شود که اسیران وفا در قفسی از ترس زندگی کنند و صبح برای من، دل شکسته‌ام است.

هوش مصنوعی: ما به حالت سرگردانی و سردرگمی خود برگشتی نداریم، زیرا تنها چیزی که می‌بینیم، نم و قطرات شبنم روی خودمان است.

هوش مصنوعی: دل بی‌تاب من از نفس‌هایم پیداست. گردن این شیشهٔ شراب، رگ تاک خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: درخت طوبی در اینجا میوه‌هایی دارد که به دل بستن نمی‌ارزد؛ زیرا زاهد به دلیل ناآگاهی‌اش، ریشه مسواکش را هم نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: اگر دل از شرم بخشش و سخاوت پر شود، نوعی از ایثار است؛ وگرنه، ارزش واقعی درونی هر فرد ناشی از خودداری و نگه‌داری او از دادن است.

هوش مصنوعی: وقتی دل شکسته باشد، دیگر در جمع هیچ آرامشی نخواهی یافت. ما مثل صدفی هستیم که درون سینه‌مان جواهراتی با ارزش داریم، اما این جواهرات همچنان در تاب و تب زخم‌های عمیق و چاک‌های دل ما پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: طوفان و گردباد ناشی از نفس سوزان به دام افتاده‌ای، و شکار این دشت در قید و بند تله‌ای است که به دورش پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هر چیزی به نسبت خاص خود می‌تواند برای فرد نفع یا ضرر داشته باشد. به این معنا که حتی زهر هم در این عالم ممکن است در نظر کسی که دارای دانش و آگاهی است، به عنوان دارویی مفید مانند تریاک تلقی شود.

هوش مصنوعی: دل به شدت می‌تپد و در حالتی عجیب و پریشان است، این احساس شدید به خاطر بازی‌های نفس و تلاطم درونی است که ناشی از آشفتگی در خود انسان می‌باشد، مانند بحرانی عمیق که از چیزهای بی‌اهمیت و بی‌ارزش برخاسته است.

هوش مصنوعی: شعله به جایی برای سجده ندارد، چرا که خاکستر خود را نمی‌خواهد. جبههٔ ما به دور دایرهٔ خاک خود اشاره دارد.

هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که در دل ساده و بی‌آلایش او، آینه‌ای پر از صفا و روشنایی وجود دارد. این صفا و روشنی به خاطر نگاه خالص و نیک اوست که مانند آب زلال چشمه‌ای است، ناشی از موجی از توجه و نیکی درونش.