هوش مصنوعی: در زیر آسمان، صدای آزادی هرگز بلند نشده است، زیرا این دنیا بسیار پایین و ناامیدکننده بوده و نتوانسته صدایی به‌جا بگذارد.

هوش مصنوعی: هر کسی را که دیدیم، در بند وابستگی‌ها و محدودیت‌ها بود. اما یک شعله‌ی آزاد و مستقل به وجود آمد که از این وابستگی‌ها رها نگردید.

هوش مصنوعی: عمر به سرعت گذشت و ما هیچ ناله و فریادی از درد دل خود برنیاوردیم. کاروانی رد شد و صدای دریا هم به گوش نرسید.

هوش مصنوعی: ما که گله و شکایت می‌کنیم، در حقیقت به خاطر بی‌احساسی خودمان است؛ در واقع به خاطر دوستی و آشنایی با دردهای واقعی، از ما ناله‌ای برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: کشتی خود را به خدا بسپار، چرا که در طوفان ناامیدی، بسیاری غرق شدند و هیچ ناخدایی پیدا نشد تا کمک کند.

هوش مصنوعی: در دل تاریکی و ظلمت، هیچ چیز به وضوح و زیبایی نمی‌درخشد و همواره بی‌احترامی و بی‌اعتباری وجود دارد. اگر کسی در این محیط نامناسب و پر از چالش‌ها، احساس افتخار کند، نشان می‌دهد که درک صحیحی از واقعیت‌ها ندارد و حتی اگر همای بزرگی هم باشد، نمی‌تواند خود را در این فضا نشان دهد.

هوش مصنوعی: فقرا و بی‌پول‌ها در واقع، شهرت و نام و نشانشان به همین وضعیتی است که دارند یعنی به خالی بودن دستانشان. تا زمانی که کاهشی در وضعیت آن‌ها وجود ندارد و آن‌ها در قید و بند چیزی نیستند، صدایی از نای و توانایی‌شان شنیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من به خوبی درک می‌کنم که گرفتار روزهای سختی شده‌ام، زیرا هنگامی که در مقابل زیبایی و جذبه او قرار می‌گیرم، حتی یک مژه هم برای دعا و درخواست از او برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر در دنیا غفلت و نادانی گسترش یافته باشد، نگران نباشید، چرا که زیبایی‌ها و جلوه‌ها بی‌رنگ و بی‌معنا هستند و هنوز حقیقت و روشنایی به وجود نیامده است.

هوش مصنوعی: دل ما از ستم روزگار شکایت نکرد. بارها سختی‌ها را تحمل کردیم و از این طریق هیچ صدایی برنخاست.

هوش مصنوعی: اگر زمین از جا بلند شود، رد پای من بر روی آن باقی مانده است. چون من، آن‌گونه که هستم، حتی بدون عصا هم نمی‌توانم از این حالت ناتوانی برخیزم.

هوش مصنوعی: در فضای حضور او، بی‌خبر از انتظار، ما به نشانه‌های او در خاک دنیا نگریستیم، اما هیچ صدای قدمی به گوش نرسید.