هوش مصنوعی: در باغ هوس، سیرابی وجود دارد که به یاس علاقه‌مند است و هر صبح و شب به خاطر شستشوی نفس و روح خود نگران است.

هوش مصنوعی: ما در دریای خیال مانند موج‌ها پیچ و تاب داریم، و این زلف دلخواهی که داریم نه می‌تواند کاملاً باز شود و نه بسته بماند.

هوش مصنوعی: در این مکان بی‌هدف مانند غبار پراکنده‌ای، طلب و نیازی وجود ندارد، زیرا قدرت و زیبایی تو مانند تیغی است که در خم ابروی یک شکستگی نهفته است.

هوش مصنوعی: از غم و اندوه عبور کن و به هدفی روشن دست یاب. تیر تو به هدف خواهد نشست، به شرط آنکه از نداشته‌ها و مشکلات عبور کنی.

هوش مصنوعی: ای کسی که در خواب غفلت به سر می‌بری، نکنه تو با جایگاه‌های بلند به خودت مغرور شده‌ای. تو که به اندازه نقش یک نگین کوچک از ارزش و مقام پایین‌تری، پس چرا بر خود می‌نرسی و نشسته‌ای؟

هوش مصنوعی: کسی که طبیعت او پایین است، از خوشبختی جز بدبختی نصیبی نخواهد داشت؛ هرچند که بخواهد خود را رشد دهد، اما به خاطر همین طبیعت پایین، او به مقام رفیع نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: کسی که به سرنوشت خود ناچار است، چه امیدی به بهبود وضعیت خود دارد، حتی اگر در دستانش شیشه‌ای از آسمان (به معنی چیزی با ارزش یا موقعیت بالا) باشد، باز هم مست و غافل است.

هوش مصنوعی: در این مهمانی، جز تردید و سوال‌های بی‌پاسخ چیزی ندیده‌ایم. ما چه گناهی کرده‌ایم که به زیبایی‌ها و جلوه‌ها دل بسته‌ایم؟

هوش مصنوعی: در عالم وجود، هیچ چیز جز قوانین و آیین‌هایی که بر گذر عمر و روزگار تأثیر می‌گذارد، وجود ندارد و این کاروان‌ها تنها پیام‌رسانی هستند که خبری را به همراه خود می‌آورند.

هوش مصنوعی: ای کسی که از زیبایی و شور زندگی غافلی، هر لحظه که می‌گذرد، مانند صبحی تازه و زیباست که تو را به نظاره می‌طلبد.

هوش مصنوعی: دوستان، به نظر می‌رسد که زندگی و زیبایی‌های آن تنها برای مدت کوتاهی دوام دارد و تمام آرزوهایمان بیهوده است. ما در واقع تنها ظاهری داریم و حقیقت ما چیزی جز همین نیست.