هوش مصنوعی: چرا چنین افسرده به نظر می‌رسی؟ بیا و به جمع ما بپیوند که فرصتی برای آرامش و دل‌گشتگی فراهم شده است. در این دنیای داستان‌ها و افسانه‌ها، به ما ملحق شو.

هوش مصنوعی: فرصتی پیش آمده که باید از آن بهره برد و لذت ببری. در این وادی، عبرتی وجود دارد که از آن می‌توان درس گرفت. در اوج نشاط و شادابی، مثل سحر، بیایید تا از این فضا و حال خوب استفاده کنیم.

هوش مصنوعی: با شتاب و جنون، تو را به آسمان می‌برد و چون غباری که بر روی زمین نشسته، تو را به سمت پایین می‌آورد. بیا و تسلیم نکن، چرا که ناتوانی‌ات به روشنی در حال نمایان شدن است.

هوش مصنوعی: تو هنوز به گرد و غبار کاروان گذشته نرسیده‌ای و از آن عبور کرده‌ای، در این حال صدایی به تو می‌گوید که بیا و به عقب برگرد.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که در کنار هم باشیم، لحظات قشنگی را رقم می‌زنیم. من در انتظار تو هستم و این انتظار را با اشتیاق می‌گذرانم. پس به فرود آمدن بیا.

هوش مصنوعی: به بت‌ها چه هدیه‌ای می‌توان برد، در حالی که تأثیر ترانه‌ای دیگر بر ذهنم است. در مسیر تو، خون من به رنگ سیاه درآمده، بیا تا بهاری با رنگ حنا برایت بیاورم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از این باغ و نعمت‌ها بهره‌ای نمی‌برد، مگر به دلایلی که او را مستحق کند. مانند چنار که به دنبال ثمر خود خواهد بود و به همین خاطر هزاران بار دعا می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر فریبندگی و زیبایی ظاهری‌ات که باعث می‌شود دیگران تحت تأثیر قرار بگیرند، ظلمی است که از تو انتظار می‌رود که به مهمانی دعوت کنی. دعوت کردن به خانه‌های فقیران نشان‌دهنده نوعی بی‌عدالتی است.

هوش مصنوعی: در جایی گفته شده که از سر حیا و شرم، نتوانسته‌ام به خواسته‌های بیهوده‌ام بپردازم و به همین خاطر، صدایی به من رسیده که مرا به تلاش و کوشش دعوت می‌کند.

هوش مصنوعی: تو مانند شمع در جمعی، با آرزوی ستمکش سوختن، در جا نشسته‌ای. بیا و به سمت ما بیا که جان‌بخش بوسه‌ای هستیم.

هوش مصنوعی: من، بیدل، به خاطر ناتوانی‌ام نمی‌دانم به کجا بروم یا به کدام سو برسم. در هر جا که بروم، دستوری از جانب نیروهای بالادست وجود دارد که می‌گوید برو، و در هر مکان شور و شوقی وجود دارد که می‌گوید بیا.