هوش مصنوعی: رنگ خط تو مانند گل غنچه، دل‌های مردم را مجذوب کرده و باعث شده است که جمعیت ما به یکدیگر نزدیک‌تر شوند و مانند یک رشته بهم پیوند بخورند.

هوش مصنوعی: شور و شوقی که به من دست داده، باعث شده تا در حال پرواز و حیرانی باشم. من همچون قمری که قدحی در چشمانش است، زیبایی مینا را در دل دارم.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به شمع خیال مانند نوری در تاریکی است، اما غفلت از آن دشواری‌هایی به همراه دارد. زیرا عشق و زیبایی تماشا، لذتی است که از دل عاشق برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در این جمع، جایی برای آرامش نمی‌یابم و مانند شمع، در پایان خود، اثر پاهایم را باقی می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من زمینی ندارم که قابل بازسازی باشد، و جنون من بر خرابه‌هایم سایه افکنده است. دامنه‌ی طبیعت و صحرا نیز بر سر من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: به جز عدم و نیستی، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند بر لوح وجود نقشی بزند. اگر می‌خواهی، به جستجوی ما بپرداز و ما را مانند آیینه ببیند.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، هیچ توجهی به آینده نداریم و تمام افکار و احساسات ما در گذشته گم شده است. امروز و فردا برای ما اهمیتی ندارد، زیرا درگیر یادآوری دیروز هستیم.

هوش مصنوعی: این احساس بالا و پایین رفتن مانند تلاطم دریا نیست، بلکه ناشی از شور و شوق عاطفی کسی است که در دل خود رقصی را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در خاموشی خود را نگه‌دارید، نمی‌توانید زیبایی و لطافت را به دیگران منتقل کنید. اگر انسانی آزاده هستید، باید با ناله و صدای بلند، پیوند قلب‌ها و احساسات را برقرار کنید.

هوش مصنوعی: حضرت تهمت در جمعی که فرصت کمی برای بودن وجود دارد، مانند تصویر انعکاس یافته در آینه است که از خانه خارج می‌شود و فضا را گرم می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال آرامش و آسایش هستی، باید از تلاش و زحمتی که می‌کشی غفلت نکن. گرما و شدت شعله نشان می‌دهد که برای رسیدن به راحتی باید سختی‌ها را تحمل کنی و از سجده و عبادت و تلاش خود نباید غافل شوی.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که در دنیا، نشانه‌ها و آثار واقعی دیگری جز نام و یاد عشق وجود ندارد. اگر کسی به عمق و زیبایی عشق پی ببرد، می‌تواند به زیبایی‌های بی‌نهایت آن پی ببرد، مانند نقش و نگارهایی که پرنده‌ معنوی عنقا بر روی آسمان به جا می‌گذارد.