هوش مصنوعی: عشق و longing شخصی به حدی عمیق و سوزان است که مانند شمعی در کنار آتش می‌سوزد. او از انتظار برای رسیدن به معشوقش، در دنیای درد و داغ ناشی از آن، تمام وجودش را در آتش می‌سوزاند و به آتش کینه‌ها و حسرت‌ها دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: دل آتشین و پراحساسی در برابر من وجود دارد که این نشانه‌ها و یادگاری‌های سوختگی‌هایم کافی است.

هوش مصنوعی: امشب به هر قدمی که برمی‌دارم، درد و جراحتی را زیر پا می‌فشارم و وقتی به یاد سوختگی‌ها می‌افتم، مثل آه و اندوهی در لاله‌زارها حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: آتش شعله‌های عشق من، باعث شده که به شدت احساس کنم و در همین حال دچار درد و رنج‌های زیادی هستم. احساس و تجربه‌های فراوانی در دل دارم که ناشی از این سوختگی‌ها و رنج‌ها هستند.

هوش مصنوعی: هنوز در دل خاکستر من، نشانه‌هایی از بهار وجود دارد و گل‌های چمن نمادی از امید و انتظار برای بهبود و زنده شدن دوباره هستند، حتی در میان سوختگی‌ها و سختی‌ها.

هوش مصنوعی: از داغ چهره‌ام، شمعی خاموش شده است. در سکوتی عمیق قرار دارم و هیچ چیز نمی‌تواند من را از خاک و عذاب سوختگی‌هایم جدا کند.

هوش مصنوعی: بیا که هنوز از گرمای طول عمرم باقی‌مانده است و صبح بهار نشان از سوختگی‌ها و تلخی‌های زندگی را می‌دهد.

هوش مصنوعی: در سینه‌ام آتش‌سوزانی وجود دارد و دل‌ام پر از ناله است. در چشم‌هایم اشک‌هایی جاری است. عشق من در هر جایی مانند شعله‌ای می‌سوزد و دردهای گذشته را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: عشق از دست رفته‌ام به من توجهی نکرد و در حالی که گذر زمان در حال گذشت بود، من نتوانستم از سوختن احساساتم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: محبت به اندازه‌ای در ما تاثیر نداشت که بتوانیم آن را در آینه‌ای ببینیم، جز این که دلی از ما به خاطر سوختن عشق، به درد آمده است.

هوش مصنوعی: من در این جهان بی‌امید و ناتوانم، به‌گونه‌ای که مانند نفسی که بر روی خاکسترهای سوختگی نشسته، در حال انتظار و اندیشه‌ی غم‌انگیزم.

هوش مصنوعی: در کنار جمعی که به پرورش ادب و هنر مشغولند، صدای نالهٔ بیدل به گوش می‌رسد، در حالی که دود خوشبوی گیاه بخور از آتش سوختگی‌ها بلند می‌شود.