هوش مصنوعی: ای موج بهاری، خیال تو در دل‌ها می‌جوشد، همچون پری که از آب‌های زلال بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که ناشی از بی‌عدالتی و ستم توست، مانند پنبه‌ای است که در قلب‌های داغ و زخمی به خاطر عشق و آرزوها کاشته شده. تیغ و زخمی که بر زبان‌ها نشسته، ناشی از این درد است و به نوعی گویای زخم‌هایی است که در دل‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: عشق و آرزوی تو به اندازه‌ای است که مانند جواهراتی که بر تاج پادشاهان قرار دارد، ارزشمند است و همچنان که داغ و زخم پا باعث جنبش و حرکت می‌شود، این عشق تو را به جلو می‌برد.

هوش مصنوعی: به خاطر لطف و رحمت الهی، طلب و نیازمندی مانند حسادت زنبور بر روی ناخن شکسته‌ای که درب خزانه‌ها را باز می‌کند، می‌نشیند.

هوش مصنوعی: در پوشش نیازمندان به درگاه تو، زینت می‌یابد مانند پر طاووس، پینه‌ها به شکل شوخی.

هوش مصنوعی: دلرباهای باغ تو همچون شبنم صبحگاهی بر روی گلبرگ‌ها، لطیف و شکننده‌اند و مانند شیشه‌های نازک، به آرامی و حساسیت آسیب‌پذیرند.

هوش مصنوعی: در دنیای خیالت نمی‌توان به سادگی جدا شد. افرادی که در آینه آب، کشتی‌هایشان را می‌بینند، در واقع در عمق تخیلات و تصورات تو گرفتار هستند.

هوش مصنوعی: دل به محبت تو مانند خاکسار می‌ماند و ویرانه نمی‌تواند از گنجینه‌ها بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: عاشق کسی که زیبایی و محبت او در دلش جا دارد، تحت تأثیر بدگویی‌ها و کینه‌ها قرار نمی‌گیرد و مانند نگین، زینت و زیبایی خود را حفظ می‌کند.