هوش مصنوعی: من فدای زیبایی شگفت‌انگیز تو هستم، که میخانه‌ها به دور چشمانت پر از گردش و جنبش هستند و این چشمان مانند پیمانه‌هایی در دست می‌چرخند.

هوش مصنوعی: عشق شجاع و بی‌پروا، به طور همزمان آتش می‌زند و می‌سوزاند، در حالی که خواب شمع و بستر پروانه‌ها را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: طوفان در نهایت در بیابان جنون به‌وجود آمد و در آسمان، موی سر دیوانگان به‌چرخش درآمد.

هوش مصنوعی: راز عشق از دل بیرون آمد و رسوایی به همراه داشت. گنجینه‌ای که پریشان شده بود، از ویرانی‌ها غافل ماند.

هوش مصنوعی: در نهایت، دیگر جایی برای آرایش در زلف زیبای معشوق نمانده است، زیرا دل‌ها به شدت به دکان شانه‌های او هجوم آورده‌اند و باعث خراب شدن آن شده‌اند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خواب به کمک ما بیاید و افکار ما را روشن کند، باید تا صبح از این جمع، داستان‌ها و افسانه‌ها را بشنویم.

هوش مصنوعی: خنده‌ی دلنشین و زیبا مانند جواهر، به روی چهره‌ی حسد نمی‌آید و نابودی حسد مانند شکستن شمشیری است که دندانی ندارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فطرت انسانی تغییر نکند، جمعیت ما مثل یک ویرانه است. خوشه‌ها هم در این شرایط ناقص می‌مانند، همان‌طور که دانه‌ها بدون ربط به یکدیگر اعتبارشان را از دست می‌دهند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف فضایی می‌پردازد که در آن مردم دچار شرم و خجالت هستند و به خاطر این حالت نمی‌توانند به راحتی با یکدیگر مواجه شوند. درواقع، در این منزلت، به نوعی گفتگو و تعامل بین افراد مختل شده و به مانند یک میدان شطرنج، در عین بازی و رقابت، هیچ‌کس توانایی پیشروی را ندارد و بی‌دری را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: توانایی تو این نیست که دلت را از دیگران جدا کنی، زیرا در این دنیا هیچ‌کس نمی‌تواند به این حیا و خجالت تو آشنا شود.