هوش مصنوعی: به چه زیبایی یاد تو را در دلم مانند گلی چیده‌ام و از شوق تو، دامان‌ها و گریبان‌هایم همچون سپیده‌دمی آواره و برشکسته از آرزوهای توست.

هوش مصنوعی: از جمعیت مردگان در زیر خاک، هم‌چنان نغمه‌ها و آوازها وجود دارد. غافل نباش از سازندگان این نغمه‌های خاموش در دشت‌ها و جنگل‌ها.

هوش مصنوعی: وقتی به چشمانم نگاه کردی و از درد جدایی که در دل دارم گذشتی، حس می‌کنم مثل خمیازه‌ای که در آغوش پلک‌هایم مانده، این احساس هنوز با من است.

هوش مصنوعی: در آن جمعیتی که برای عاشق باعث رسوایی می‌شود، دل پر از آرزو مانند گلی درخشان است و خوشبختی از درز لباس‌ها و چاک گریبان‌ها به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر به اندیشه و سخنان نوآوران توجه کنم و آنها را بررسی کنم، افکار و آثارم همچون پرهای طاووس زیبا و چشم‌نواز خواهد شد.

هوش مصنوعی: در آن سرزمین که من از ترس بر خود می‌افزایم، هر ذره‌اش از بیابان‌های فراوان در آغوش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عجز و ناتوانی باعث شد که من بیشتر به تلاش و کوشش سمت بزنم، زیرا در نهایت فهمیدم که شکست من ناشی از ضعف خودم بوده و این موضوع مرا به اوج بلندپروازی‌ام رسانده است.

هوش مصنوعی: چه اتفاقی افتاده که اگر فضای زندگی‌ام محدودتر شده، در عین حال در کنار جوانی که بی‌سرپرست مانده، همچنان در تلاش برای ابداع و طراحی دنیایی نوین هستم؟

هوش مصنوعی: من از حسرت‌های زیادی در دل خموش خود رنج می‌برم و نمی‌توانم به راحتی از آن‌ها فاصله بگیرم؛ چرا که این یک قطره خون که در دل دارم، توفان‌های مختلفی را به همراه خودش دارد.

هوش مصنوعی: از شدت شوق و نیرنگ خیالت، خود را فراموش کرده‌ام و از رنگ و شکل واقعی خود فاصله گرفته‌ام، به گونه‌ای که گویی در طرح گلستان‌ها غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: دل آزاده و رها به چیزهای مادی و دنیوی علاقه‌مند نیست. در نهایت، این موضوع باعث شده که شکوه و اهمیت این شعر از دیگر آثار ادبی بیشتر نمایان شود.

هوش مصنوعی: اگر چشمانت را به روی چهرهٔ کسی که بی‌هدف است باز کنی، دو جهان از زیبایی و فریبندگی او به چشم خواهد آمد، مانند اشک‌هایی که از مژگان فرو می‌ریزند.

هوش مصنوعی: از عشق، آتش شعله‌ور شده و دود از کشتزار وجود برمی‌خیزد. این تب و تابی که از آتش می‌جوشد، مانند شیره‌ای است که به داخل نیستان‌ها سرایت می‌کند.