هوش مصنوعی: اگر دل انسان در حیرت و سردرگمی قرار بگیرد، نمی‌تواند از خود بی‌خبری و بی‌عملی فرار کند و در نهایت به صورت ناخواسته درد و ناله‌ای را به وجود می‌آورد که شبیه به تپش و نشاط حیات در دل کوه‌هاست.

هوش مصنوعی: جهان پر از توهم و فریب است، مانند یک حباب که تنها درون آن هواست و زیر این ظواهر و پوشش‌ها چیزی واقعی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در دنیای واقعی احساس محدودیت نمی‌کنم و در برابر موانع مثل یک دیوار، نگران نیستم؛ زیرا با دید درست و بصیرتی که دارم، می‌توانم از همه چیز عبور کنم و به مقصد خود برسم.

هوش مصنوعی: پرندگان به خاطر شرم صدای من، مانند شمع خاموش شده‌اند و آوازهای زیبایشان را قطع کرده‌اند، گویی که تصویر منقارهایشان در آینه‌ نمایش داده می‌شود.

هوش مصنوعی: حرکت من مانند موج است و در چشمانم فقط خاطره‌ای از جام داغ وجود دارد. این نقش و اثر قدم‌ها نشان‌دهندهٔ خستگی و خواب‌آلودگی رفتارهایم است.

هوش مصنوعی: موج‌های این فضا در نهایت به جواهر ارزشمندی تبدیل خواهند شد، همان‌طور که دانه‌های تسبیح در زنجیرها و پیچ و خم‌های خود قرار دارند و آرام نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: چنان شوری در هر گل زمین وجود دارد که حتی حشرات هم از تماشای زیبایی‌های آن به بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: فقر، در هر مکانی می‌تواند باعث شکست و ناامیدی شود و مانند یک توفان، اثرات منفی و ناشایستی را به بار می‌آورد.

هوش مصنوعی: خواب راحت، محصول تلاش و آرامش است. سایه‌ها به خاطر سقوط این دیوارها به دور می‌گردند و نشان‌دهنده نگرانی و بی‌قراری هستند. این بی‌قراری موجب می‌شود که آرامش و خواب راحت از بین برود.

هوش مصنوعی: در آغاز صبح، تلاش و کوشش من برای بروز خشمم به شکلی مناسب نیست؛ بهتر است که نگذارم احساساتم بروز کند و آن‌ها را در خودم نگه دارم.

هوش مصنوعی: این باغ به خاطر زیبایی‌های متعددی که دارد، پژمرده شده است. نازکی و لطافت اشک‌هایی که از مژگان می‌ریزد، باعث می‌شود که حتی خارها هم دسته‌بندی شوند و جلوه‌ای تازه بگیرند.