هوش مصنوعی: سجده بر خاک باعث آرامش‌ و خنکای روح می‌شود و این حالت از سر و دل انسان برمی‌خیزد. حرکت و جنبش کشتی مانند آب دریا را به دوش می‌کشد، گویی در حال انتقال جواهرات گرانبهاست.

هوش مصنوعی: در شب هجرت، در میان آن توفان پرغبار، آه من به اوج می‌رسد و فضای پرواز برای ستاره‌ها کوچکتر و تنگ‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: شهید در انتظار ظهور نیرویی است که مانند تیغ به سوی او می‌آید. ای خدا، او چه خواهد کرد وقتی که من مانند شمعی هستم که از بلندی خود سرها را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: در باغی که نخل به زیبایی می‌بالد، ری‌-‌پز (یک نوع پرنده) بر فراز سروها و صنوبرها پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: هر جا که کلمات زیبا و دلنشین نوشته شوند، او لبخند می‌زند و به مانند صبحی که با پرواز پرندگان آغاز می‌شود، حس شگفتی و شادی را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: نامهٔ من برای پرواز معانی خاصی ندارد، مگر اینکه رنگی به پر و بال کبوترها بزنم.

هوش مصنوعی: از افرادی که درک عمیق دارند، انتظار نداشته باش که تنها سکوت کنند، چرا که همچون حباب‌ها نمی‌توانند آبرو و ارزش‌های خود را بر سر دورویی ریسک کنند.

هوش مصنوعی: اگر از ترس، درخت بید به تکان بیفتد، این طبیعی است که افراد بیچاره، موهای بدنشان مانند اثرات زخم و درد نمایان شود.

هوش مصنوعی: من از جوهره خودم به سمندر تشبیه می‌کنم؛ به هیچ وجه از گندیدگی و فساد وحشت ندارم. بال و پر من از آتش ساخته شده و قبل از آنکه پرهایم رشد کنند، این آتش در وجودم بوده است.

هوش مصنوعی: از خاکستر، کسی پیگیر شعلهٔ وجود من نباشد. من با شوق و اشتیاقی که دارم، به راحتی در بسترها نمی‌توانم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: هیچ‌یک از ناتوانی‌ها نمی‌تواند به اعتماد به نفس من آسیب بزند، چون مثل موجی هستم که در برابر شکست‌ها، قدرت و ماهیت واقعی خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق من در هوای داغ و آتشین سوخت و شعله‌هایی که به خاطر شرم، عرق کردند و به خاکستر تبدیل شدند.

هوش مصنوعی: بیا می‌نوشیم تا اندکی از دلتنگی‌هامان کاسته شود، چون در اینجا هر جرعه مانند جواهری پرقیمت است که احساسات و آرزوها را تازه و زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: از فرزندان زمان بی‌دلیل کار و زحمت نکش، بیدل! اگر چیزی برای ارائه نداری، چرا توجهت به چیزهای بی‌ارزش است؟