هوش مصنوعی: ما تنها دلی بی‌قرار و بی‌هویت داریم، همچون گلوله‌ای از بیابان و صدایی که در آسمان می‌پیچد.

هوش مصنوعی: ما از حجاب و پردهٔ آسمان‌ها چیزی افشا کردیم که باعث شرمساری است و چنان نازک و کم‌جان است که مانند لباسی تنگ، لاغر و بی‌نظیر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما در مسیر تو قدمی نمی‌زنیم و فقط در خاک نشسته‌ایم، مانند اشکی که به این رنگ درآمده است و نشانه‌ای از پای ناشیانه ماست.

هوش مصنوعی: آدمی که به عشق و آرزوهای خود دلبسته است، نمی‌تواند تاب دوری از معشوق را تحمل کند. دوری و جدایی همچون زخم عمیق و دردناکی است که هر لحظه بر روح و دل او اثر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دل به سجده‌ای مایل است که امروز جای پا و آثار او را در خود ثبت کرده و رنگ حنا گرفته است.

هوش مصنوعی: ای آینه، من بیش از این نمی‌توانم نفس بکشم و دیگر نمی‌توانی در نظر من خودت را نشان دهی.

هوش مصنوعی: تلاش و اراده انسان نیازی به زندگی در این دنیای فانی و غیرواقعی ندارد، همچنان که تصویر در آینه نمی‌تواند به عنوان خانه‌ای برای خداوند محسوب شود.

هوش مصنوعی: در کشوری که ناامیدی حاکم است و شب‌ها با اندوه همراه است، بهتر است که به دور از این فضا به سراغ نور و شادی بروی.

هوش مصنوعی: از این هیاهویی که جهان را فرا گرفته، اگر چشمت را باز کنی، می‌توانی فتح خیبر را به‌دست آوری.

هوش مصنوعی: چرا مدام به خودت می‌نازی و لاف می‌زنی؟ تا چه زمانی می‌خواهی به صدای جذابت ببالدی و از آن بهره ببری؟

هوش مصنوعی: اگر مانند ماه نو از موضع تسلیم خارج شوی و به بام تو بیفتم، آسمان به خاطر ناتوانی‌اش به تو بوسه خواهد زد.

هوش مصنوعی: این سجده، نشانه‌ای از یگانگی و وحدت ما نیست، زیرا دوگانگی در وجود ما نمایان است.

هوش مصنوعی: اگر از خود فاصله بگیری، ما چه انتظاری می‌توانیم داشته باشیم؟ ای صفر، تو بر عددها تاثیر نگذاری.