هوش مصنوعی: اگر کنترل خود را از دست بدهم، با یک نگاه به آسمان‌ها می‌زنم، چنان که از دل مبارزات و زخم‌هایم آهی بلند برآورم.

هوش مصنوعی: من از خواسته‌های دنیایی بی‌نیازم و نیازی به زیبایی‌های این دنیا ندارم. در این شب‌نشینی که پر از زیبایی و نور است، تنها به نوشیدن جام و لذت بردن از درخشش شمع و نغمه‌های دلنشین مشغولم.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی تلاش و کوشش نباشد، حتی درخت‌های امید هم در برابر آتش ناامیدی و محرومیت زمین‌گیر خواهند شد.

هوش مصنوعی: باید به خاک ناامیدی نیاز برسانم، دل زخم‌زده را در دستانم قرار دهم و سر خسته‌ام را بر پای خود بگذارم.

هوش مصنوعی: چرا از رنگ گل به دنباله خون من می‌پرسی؟ من در نهایت یاد دامن او را به ذهن می‌آورم و از جایی آن را می‌کشم.

هوش مصنوعی: چراغ حیرتم مانند لاله‌ای در دستم است و من به همین خاطر معذورم، زیرا در دنیایی تاریک گم شده‌ام.

هوش مصنوعی: در این باغ، ترک احوال و زندگی راحت نیست، زیرا در هر برگ گل، زیبایی و جذابیت خاصی نهفته است.

هوش مصنوعی: حبابی با از بین بردن خود، به نبوده "ما" و "من" پی برد و در نتیجه، وحدت را نشان داد. این حباب از وجود خود جدا شد و در دل دریا غرق شد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به فقدان امید اشاره می‌کند و به گونه‌ای بیان می‌کند که غنچهٔ زندگی‌اش به خاطر این ناامیدی و مشکلات، رنگ باخته و شکسته است. او از این موضوع احساس ناامیدی و درد را منتقل می‌کند و به نوعی تلاش کرده تا با رنگ‌هایی شاد مثل رنگ مینا، این غم را پنهان کند.

هوش مصنوعی: حسرت و پشیمانی ما را می‌سوزاند، ای ناامیدی! حتی به گذشته نیز ارزش فکر کردن ندارد، چون کسانی که امروز در ضرر هستند، فردا نیز چیزی به دست نخواهند آورد.

هوش مصنوعی: من دیگر دل‌باخته‌ام و از پیچیدگی‌ها چیزی نمی‌پرسی. حالا که درگیر مشکلات و بلاتکلیفی‌ها هستم، دامنم در این بیابان پر از غبار و آشفتگی پخش شده است.

هوش مصنوعی: من، بیدل، همراه تلاش‌های بی‌مورد نیستم. تو زاهدی و مقصدها را ترک می‌کنی، اما من فقط یک اشتباه کوچک در قدم‌هایم دارم.