هوش مصنوعی: من از خودم دور شده‌ام اما همچنان در جایی نرفته‌ام. من مانند غبار در راه تو هستم و نمی‌دانم تا کی می‌توانی بر من پا بگذاری.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی‌های تو گیج و سرگردان هستم، زیرا نه به دین وابسته‌ام و نه به دنیا.

هوش مصنوعی: در یک مکان علمی و آموزشی نشسته‌ام و در حال بررسی موضوعات مختلف هستم، در حالی که هزاران اسم و عنوان را در یک معما و پیچیدگی بررسی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند راز شگفتی‌های آئینه را درک کند، زیرا احساسات در دل انسان بدون درخواست و خواسته‌های ظاهری حضور دارند.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ی میخانه مستقر شو، زیرا تمام زحمات ما بیهوده نیست. جای نگرانی نیست که از مسیر درست خارج شویم.

هوش مصنوعی: از ساز دهر نگو که اینجا فقط یادآور درس عبرت است، تو هم مثل یک آتش‌سوزی شده‌ای که دیگر نمی‌توانی به حالت اولیه برگردی، یا به زیبایی و زرق و برق یک شیشه رنگی.

هوش مصنوعی: جهان را در آتش سوزانده‌اند، و زیبایی را در نگاه و امید به فردایی بهتر نمی‌توانی از یاد ببری.

هوش مصنوعی: در این سرزمین پر از ترس و وحشت، چه اینکه مردمک چشم‌ها و چه نگاه‌های دیوانه، همه چیز به نقطه‌ای تاریک و ناامیدکننده ختم می‌شود.

هوش مصنوعی: بهت زده به تماشای زیبایی تصویر هند نگاه می‌کنم و افسوس می‌خورم که از این قلم‌های سیاه، شعری در وصف لیلا نسروده‌اند.

هوش مصنوعی: بر اثر جنون و دیوانگی، دامنم را به شکل خاص و زیبا درآورده‌اند، و من همچون گردبادی که همه چیز را در هم می‌شکند، کلاه صحرایی‌ام را از سر برداشته و به حالتی نامتعادل در آمده‌ام.

هوش مصنوعی: هر صبح که از خودم دور می‌شوم، نمی‌دانم تا کجا پیش می‌روم؛ اما هر لحظه که می‌گذرد، احساس می‌کنم که پروازم بی‌پایان است مانند عنقای افسانه‌ای.

هوش مصنوعی: غرور و خودخواهی افرادی از طبقات پایین جامعه، به نوعی مانند زخم آبدار و ناخوشایند است که از آنها نشأت می‌گیرد و به دیگران آسیب می‌زند.