هوش مصنوعی: زمین در آتش و خطر است و آسمان بالای سر پر از آشوب و اضطراب است. ای حیا و شرم، مبادا تو هم به این وضعیت دچار شوی و رنگ و رویت تغییر کند.

هوش مصنوعی: خاک را بخور تا اینکه تحت تأثیر ظاهرسازی‌ها و جذابیت‌های بی‌محتوا قرار نگیری، و گرنه مانند جغدی که در ویرانه‌ها زندگی می‌کند، به چه کار می‌آید داشتن خانه‌ای که فقط ظاهرش زیباست؟

هوش مصنوعی: هرجا که خوش‌بختی و شانس به ما روی می‌آورد، نشان‌دهنده سعادت و موفقیت است. اما با وجود آن، ممکن است در این مسیر مشکلات و چالش‌هایی پیش بیاید که به سختی می‌توان از آن‌ها عبور کرد.

هوش مصنوعی: این دنیا مکانی برای عبرت آموزی است و فرصت برای حسرت خوردن وجود ندارد. حتی در یک چشم بر هم زدن، باید از فرصت‌ها بهره برد. دستی که کار را درست انجام دهد، باید تلاش کند و از فرصت‌ها استفاده کند.

هوش مصنوعی: خوشبختی و سعادت در دنیای فقر باعث می‌شود که قناعت بیشتر احساس شود؛ حتی سایه دیوار در این گوشه، نشانه‌ای از زندگی جمعی و همبستگی است.

هوش مصنوعی: از این تماشاگاه حیرت‌انگیز ما، نه رنگی بر می‌گیرد و نه آینه می‌تواند بر سرحالی‌اش حنا بگذارد.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی حقیقت بر روی پرده کنار برود، تو می‌توانی از آن لذت ببری، اما این زیبایی و حقیقت هیچ‌وقت به تنگنای ظاهری که در آن هستیم نخواهد نشست.

هوش مصنوعی: غیرت محبت نمی‌تواند اجازه دهد که وجود ستاره‌ها بر ما تأثیر بگذارد، چرا که ما تنها انعکاسی از این عشق هستیم و نباید در آینه‌ی وجود ما نمایان شود.

هوش مصنوعی: شعله‌ای از خاذر خواست تا به مهمانی کاه بیاید و گفت: "اگر تو بیایی، من را در خود نمی‌یابی."

هوش مصنوعی: هر بار که نفسی می‌کشم، از عمق وجودم چیزی را به بیرون می‌آورم که نشان‌دهندهٔ حالتی بی‌نظم و بی‌پناهم است، در حالی که در طول راهت، تصویری از خودم را در آینه‌ای بدون شکل مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشم کسی جز تو بر روی تو باز نشده است، هیچ‌کس غیر از چهره‌ات در آینه و تصویر محو نشده و وقتی که از پشت پرده بیرون بیایی، همه چیز تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: بیدل نمی‌تواند از ما چیزی بخواهد، زیرا نه صدای افغانی داریم و نه نغمه‌ای دلنشین. این مجالس غمگین و خراب شده است و نفس ما به آواز خوشی نمی‌رسد.