هوش مصنوعی: در طول زندگی هرگز به این فکر نکرده‌ام که ملاقات و آشنایی با کسی جزئی از مقصدم باشد، اما دیدن جا پای کسی در خاک، باعث می‌شود که توجه‌ام جلب شود.

هوش مصنوعی: به طور کلی، این شعر به بیان حالتی از وجود و هویت اشاره دارد. شاعر خود را مشابه حبابی می‌داند که در عین زیبایی و ظرافت، عریان و بی‌پوشش است. در واقع، او احساس می‌کند که وجودش از عمق و معنای خاصی برخوردار نیست و به نوعی در برابر دنیای وسیع و عمیق دریا (زندگی) تنها و کم‌مایه است. این نکته بیانگر احساس تنهایی و vulnerability شاعر است که در فضایی بزرگ و بی‌پایان قرار دارد.

هوش مصنوعی: پس از نابودی، خاک من به گونه‌ای شور و شوق قیامت را به وجود آورد که ظالمی بر من فریاد زد و بر زحمتی که کشیده‌ام بی‌توجهی کرد.

هوش مصنوعی: سفره‌ی زندگی پر از عبرت و آموزش است؛ هر کسی که در اینجا از آن بهره‌برداری کند، سهمی از آن دارد و می‌تواند از این درس‌ها استفاده کند.

هوش مصنوعی: در جایی که رنگ و عطر به طور مداوم نو می‌شود، باید درک کرد که باغ گل هر سال بهارهای زیادی دارد، اما گل‌ها تمامی وفاداری را ندارند و ممکن است به زودی پژمرده شوند.

هوش مصنوعی: به خاطر دلتنگی، مینا که بر سنگ نخورده، از خودت فاصله بگیر و در جشن‌های پایین‌تر، جایی پیدا کن.

هوش مصنوعی: دوستان برای درک صداقت و شرافت من به چشم‌هایشان نگاه می‌کنند، مگر اینکه با بستن مژگان خود باعث شوند که عفت و حیا درونم شکوفا شود.

هوش مصنوعی: ما فقط به عبرتی که از خود داریم می‌توانیم اشاره کنیم و دیگر چه چیزی نمی‌توانیم به نمایش بگذاریم، زیرا آینه در واقع ما را فریب داده و ظاهر را بزرگ‌تر از آنچه که هست نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در جایی که فرد ناتوان با دندان به علف خس می‌چسبد، باید از او دوری کرد، چرا که اگر به قدری قوی شود که عصایی را بگیرد، ممکن است خطرناک شود.

هوش مصنوعی: همت تو در کنار دنیا چه ارزش و اعتباری دارد. اگرچه چشمانت بلند و آرزوهایت بزرگ است، اما در واقع مقدار و اندازه‌ات کم است و به راحتی می‌توانی نادیده گرفته شوی.

هوش مصنوعی: صبح به دنیا آمده، پیامی را برای تو به ارمغان آورده است. این پیام می‌گوید که ای کسی که از حقیقت غافلی، دنیا پر از شادی و خنده است.

هوش مصنوعی: رازهای درون دل قابل فهم برای دیگران نیست. بیدل، ما از دور هم داریم و با یکدیگر در سکوت هم‌زبان هستیم.