هوش مصنوعی: هرگز به کلمات زیبا و معنای آنها چنان دلخوش نباش که از خودت دور شوی و هویت واقعی‌ات را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان به عیب‌های خودش آگاه می‌شود، در واقع به حقیقت وجود خود پی می‌برد و آنچه در درون دارد نمایانگر می‌شود.

هوش مصنوعی: چقدر زمین زیبایی و جذابیت دارد و این زیبایی به قدری است که گویی بویی از خالق خود به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: غروری که مانند آتش است، به راحتی می‌تواند شعله‌ور شود و سپس به خاکستر تبدیل گردد.

هوش مصنوعی: نفس انسان باعث می‌شود که او به خود بزرگ‌بینی و ادعای وجود بپردازد، در حالی که در حقیقت به‌خاطر عدم واقعیّت و اعتبارش، در معرض رسوایی و بی‌هویتی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آسمان هیچ نگرانی از ناله‌های افراد ضعیف نداشته و هدف خود را از تیرهای بی‌هدف نمی‌زند.

هوش مصنوعی: در آینهٔ ذهن ما، غفلت و غفلت‌زایی وجود دارد، مانند گناه که در ظاهر نیکوکاری پنهان است.

هوش مصنوعی: من به خاطر کارهای سرکشانه‌ام، به درد سر افتاده‌ام و در عین حال، آرامش و راحتی‌ام را در سایه صندلی‌های جبهه پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که از شدت تپش دل و فشار زندگی پر و بال من بریزد و از قفس رها شوم، جانم به حالتی ماندگار و بی‌زمان تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: در میان گفتگوها، یک طوفان به وجود آمد که من را تکان داد و موسیقی من را به صدا درآورد.

هوش مصنوعی: اگر با قناعت زندگی کنی و به آن راضی باشی، در نهایت به آبرو و احترام دست پیدا خواهی کرد. صبر و پشتکار نشان‌دهنده ارزش واقعی توست.

هوش مصنوعی: اگر آسمان نیز در پیش رو دچار طوفان و غرق شدن شود، فردی از خودبازشسته و آزاداندیش، هیچ گونه نگرانی از عدم هدایت و رهبری نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: در این جمع و جماعت، بدون توجه به پند و عبرت، هیچ چیزی جز خودخواهی و عرق‌ریزی بوریایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وجود من و تو نیاز به شناخت و آگاهی دارد و تنها چیزی که باعث خودپرستی می‌شود، غفلت و بی‌خبری از خود است.