هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده است و ای ادب، اجازه نده که از شوق زیبایی‌های رنگارنگ و عطرهایی که در خواب مژگانم نهفته‌اند، پا بردارم.

هوش مصنوعی: خوشا حالتی که پر از شوری و شوق است و به دنیای پرهیجان و پرفروغ قیامت می‌پردازد، جهانی که آتش‌افروز و پر از تحول است.

هوش مصنوعی: از هر گل این باغ درس عبرتی می‌گیرم؛ افسوس می‌خورم که این همه رنگ و بو چگونه بر یکدیگر سایه انداخته‌اند.

هوش مصنوعی: جهان پر از بی‌حرکت و بی‌حس و حالی است و تو نباید فریب نیرنگ‌ها را بخوری؛ زیرا هوای تازه‌ای در حال وزیدن است که می‌تواند تو را به زیبایی‌های واقعی راهنمایی کند.

هوش مصنوعی: شادی کن اگر به سمت کاروان صبح میری و توجه کن که این گرد و غبار جنون، شبیه لبخند خیمه لیلا است.

هوش مصنوعی: هر بار که مژگان زیبای تو را می‌بینم، دلم غمگین می‌شود. در این دنیا، مانند آبی که در میخانه‌ای در آغوش اشک ریخته شده، بی‌قرار و غمگین هستم.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال کسب دلگرمی و امید هستی، نباید از نشانه‌ها و مسیرهایی که به آن هدف می‌رسند غافل شوی. گویی این نشانه‌ها برای گشودن درهای جدید و رسیدن به مقاصد بزرگ است.

هوش مصنوعی: هر کجا عشق حضور داشته باشد، آنجا محلی برای نشان دادن بی‌نیازی و استقلال است، حتی اگر در بالاترین مقام‌ها نیز باشد، ارزش ندارد که به دنبال آرزوهای غیر واقعی باشیم.

هوش مصنوعی: در پی آرامشی بی‌وقفه هستم و هر بار که دل شکسته‌ام را می‌سازم، اگر جایی پیدا شود.

هوش مصنوعی: من در حالت درماندگی و سختی، مانند آبله‌ای که بر پوست ظاهر می‌شود، دردم را نشان داده‌ام و حسرتی سنگین را به دل دارم. سایه کسی که مرا مورد حمایت قرار داده، همچون کف پایش بر سر من سنگینی می‌کند.