هوش مصنوعی: به خاطر شوخی‌های زیبایی‌ات، من در پیچ و تاب‌های آن محو شده‌ام، مانند موجی که در گرداب‌ها در آینه حیرت‌زده می‌شود.

هوش مصنوعی: زخم عشق بدون علامت نمی‌تواند راز دل را نشان دهد و فهمیدن این کلمات وابسته به نشانه‌گذاری است.

هوش مصنوعی: هرکس که به تسلیم و تسلیم‌پذیری روی آورده است، باید در برابر او humility و تواضع داشته باشد. اگر تو هم یک سجده‌ای در برابر او کنی، مکان‌های مقدس و عبادتگاه‌ها نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: فکر گرفتن لذت از دو نوع نادانی است، زیرا نادانی مانند موجی است که نمی‌تواند در قلاب‌ها بیفتد.

هوش مصنوعی: رنجش و ناراحتی کسانی که آگاه و روشن‌ضمیر هستند، تنها مثل لبهٔ تیز شمشیر است و هیچ چیز دیگری نیست. مثل این است که آب‌ها به خاطر شکستی که دارند، موج‌دار شده و به نمایش درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: دل انسان در برابر چرخش‌های زمان و حوادث زندگی آسیب می‌بیند؛ اما مانند مروارید که از دل دریا به دست می‌آید، نمی‌توان انتظار داشت که انسان بدون تحمل سختی‌ها و چالش‌ها به ارزش و زیبایی واقعی برسد. در واقع، برای رسیدن به گوهری درخشان، باید از مراحل و مشکلات عبور کرد.

هوش مصنوعی: در اثر غفلت، گرد و غباری به وجود آمد که وقتی چشمانمان را باز کردیم، دنیای واقعی چیزی به لطافت مخمل به نظر می‌رسید و خواب‌هایمان در بیداری‌مان نمایان شد.

هوش مصنوعی: خواسته و آرزوها به هدر رفتند و با هر نفس که می‌آید و می‌رود، نغمه‌ها و آهنگ‌ها در میان گرد و غبار ترس و وحشت ناپدید شدند.

هوش مصنوعی: زخم دل من نشانه‌ای از ظلم و ستم شمشیر توست و با این نشانه می‌توان فهمید محتوای کتاب‌ها و فصل‌های آن‌ها چیست.

هوش مصنوعی: گاهی احساسات من به قدری عمیق است که به آغوش درد می‌کشم و گاهی اشکهایم به حدی می‌ریزد که از بین می‌رود. اما در نهایت، آنچه دارم و به آن می‌افتم تنها یک مشت خاک است و در مقابل، این همه احساسات و وقعیت‌های سنگین و طاقت‌فرسا.

هوش مصنوعی: آنقدر در افکار ناامیدی غوطه‌ور شدم که امیدی برایم باقی نماند و تمام وجودم به یک گره پیچیده شد.

هوش مصنوعی: زندگی انسان مانند کاروانی است که در حال حرکت است و ما در این سفر، نشانه‌هایی از درد و رنج را در اطراف خود احساس می‌کنیم. مانند رفتن جاری آب‌ها که هر لحظه تغییری در مسیرشان ایجاد می‌شود.