هوش مصنوعی: ای خدا، به دل‌های شاداب و مملو از طراوت اجازه نده که کدورت و ناراحتی به زندگی‌اشان راه پیدا کند؛ و از این آینه‌ها، که نمایانگر حقیقت‌اند، زنگ تهمت و بدگویی را دور نگه‌دار.

هوش مصنوعی: چراغ نادانان سال‌هاست که در این جمع روشن است. چه اهمیتی دارد اگر یک جرقه از شعور و آگاهی در این فضا به‌وجود آید؟

هوش مصنوعی: این جهان، مانند آینه‌ای است که فقط تصویرهایی از خیال و توهم را نشان می‌دهد و این طوطی‌ها، که به نوعی به خودآگاهی می‌پردازند، فقط در حال تقلید و گفتن عبارات تکراری هستند.

هوش مصنوعی: جهان پر از آدم‌هایی است که مانند غول‌ها هستند. در این میان، انسان چه باید کند؟ آیا باید دانش را جستجو کند یا در نادانی خود بماند و بمیرد؟

هوش مصنوعی: به جایی رسیدم که در آن به شدت تحت تأثیر جدایی قرار دارم و فراموشی برایم بسیار خوشایند است. امیدوارم که اجازه دهی گاهی یادت را Refresh کنم.

هوش مصنوعی: در دل احساس پریشانی دارم و نمی‌توانم از جایم بیرون بیایم. حتی مژگان من نیز به اندازه‌ای کوتاه نیست که اجازه پرواز به من بدهد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه به درگاه تو مانند هلال گم و گور شدم، سرانجام در نقش پیشانی‌ام جبینی یافتم که یادآور ماه است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم که چه امیدی برای دیدار من وجود دارد، ولی انتظار من بسیار سخت و مملو از حسرت است، مانند گلی که در انتظار باز شدن در دور راه است.

هوش مصنوعی: چراغ پند و عبرت من از ذوب شدن شمع روشن شد. در اینجا چیزی جز افسوس و داغی عمیق از زندگی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در عمق احساسات و دردهای دل نمی‌توان تصویر یا نقشی ایجاد کرد. در اینجا، با تغییر و تحولاتی که به وجود آوردم، شکستی را تجربه کردم که به من اجازه داد تا تغییرات را در دل خود احساس کنم.

هوش مصنوعی: فکر خودم را می‌خواهم بررسی کنم و ببینم به کجا می‌رسد. مانند شمعی که در این شب می‌درخشد، من در دل خودم گودالی از احساسات و تفکرات کاشته‌ام.