هوش مصنوعی: در وجود من گداز و ذوب شدنی وجود دارد که مرا آرام نمی‌کند. ای کاش پیشانی‌ام هم مثل مژگانم می‌توانست عرق را جذب کند و از این حالت رهایی یابد.

هوش مصنوعی: با اندیشه‌ای دیگر، نباید گمان کنی که این اجزا به تنهایی می‌توانند به وجود یک کل منسجم برسند؛ مگر اینکه مانند رشته‌ای محکم، پیوندی میان آن‌ها ایجاد شود.

هوش مصنوعی: اگر از ننگ خود اشک می‌ریزم، چگونه می‌توانم به بیرون بیایم؟ یارب، هنوز هم یک پلک نمی‌زنم و خود را کنترل می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این جمع، رگ یاقوتی در نبض وجودم جریان دارد. چشم‌هایم را باز کرده‌ام، اما بر روی خواب سنگینی غوطه‌ور هستم.

هوش مصنوعی: اگرچه در اینجا سکوت را می‌پذیرم و در تاریکی گام برمی‌دارم، اما اگر کسی متوجه حالتم می‌شد، شگفت‌زده می‌شد، چون حالاتم مانند طاووس، با درخشش‌های رنگارنگ و خودنمایی‌های زیباست.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی اشاره به این دارد که انسان‌ها به دلیل فطرت و ذات خود، خود را در حالتی از خودبینی و خودشیفتگی می‌بینند، و این تصویرسازی‌ها باعث می‌شود که از واقعیات خود دور شوند و در نتیجه شرمنده و خجلت‌زده از آنچه هستند، بمانند. انسان باید از این حالت عبور کند و به واقعیت‌های خود توجه کند.

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که با دیدن این محفل، چشمانت به اشتباهات و آرزوهای بیهوده نیفتد، زیرا چند قطره اشک بر مژه‌ها نشسته است و این خود نشانه‌ای از احساسات عمیق و عبرتی است.

هوش مصنوعی: بی‌نیازان از ترس و ناز و دیگر دغدغه‌ها دوری می‌کنند، و تنها عیب آزادی این است که ممکن است به تو آسیب بزند و مشکلاتی برایت به وجود آورد.

هوش مصنوعی: به هیچ وجه برای خود درگیری‌های روحی و فکری به وجود نیاور، زیرا عده‌ای از مردم در آرزوی بازگشت به خانه و دیاری هستند که دوستش دارند و این موضوع ذهن آن‌ها را مشغول کرده است.

هوش مصنوعی: از رنگ سایه‌ام بوی عطرهای مختلفی می‌پیچد. سرزمین ختن که مرا پرورش داده است، به زیبایی و لطافت موی مشکی‌ام در خیال من جلوه‌گر است.

هوش مصنوعی: چشم‌گشودن مژه‌هایم به من رنگ‌های گوناگونی می‌دهد و احساسی عمیق و لطیف را از درونم می‌برد. من مانند گلی هستم که در بستر زیبایی با ناز و عشوه‌ای شبیه پر طاووس زندگی می‌کند.