هوش مصنوعی: دوباره با جنون به سوی آرزوهایم رفته‌ام، خواهش از زمین که نامی تازه بسازم و قطعه‌ای از زیبایی را کنار هم بچینم.

هوش مصنوعی: دل من در حیرت است و نمی‌تواند راهی پیدا کند، اما چه تصوری دارم! بویی از نگاه معشوق را که در آینه دیده‌ام، با خود به همراه دارم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر صدای ضعیفی مانند وزوز یک پشه را بشنویم، نشان‌دهنده این است که ما به شدت به چیزهای کوچک و ناچیز واکنش نشان می‌دهیم. به عبارت دیگر، این بیانگر ناتوانی و ضعف ما در برابر مسائل و چالش‌های بزرگ است.

هوش مصنوعی: ای کسی که فقر را برمی‌گزینی! چرا لباس‌هایی با رنگ‌های مختلف به تن می‌کنی؟ این کار ناپسند است، چون خوشه‌ای از گل‌ها از دل خاک برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در ذات و سرشت ضعیفان، فضایل اخلاقی به خاطر محدودیت‌ها و بی‌انصافی‌ها، به حالت پنهان و در درون نهاد وجود داشته و به طور کامل شکوفا نمی‌شود. مانند جنینی که در رحم مادر، به خاطر تنگی فضا، نمی‌تواند به خوبی رشد کند.

هوش مصنوعی: متأسفانه نتوانستیم از زیبایی‌ها و جذابیت‌های تو بهره‌مند شویم و از دست رفته‌ایم در دنیای فریبنده و دل‌فریب تو که مانند دستانی هنرمند به آرایش این زیبایی مشغولند.

هوش مصنوعی: در مسیر تو، هر طرف که نگاه می‌کنم، رد پاهایی وجود دارد که شرم و عرق بر پیشانی می‌نشاند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم آن نرگس جذاب و شیطانی را که بافتن، درک کنم؛ زیرا وقتی دلم را به یکدیگر متصل کردم، دینی هم به آن واگذار می‌کنم.

هوش مصنوعی: به جلو بیا، زیرا من مانند شمعی هستم که در مسیر تو ایستاده‌ام و رنگ و بوی زندگی‌ام به خاطر تو زنده است. نگاهت را پس نگیرید.

هوش مصنوعی: من هنگامی که فرصت را دیدم، چشمم را باز نکردم و در دل آرزو داشتم که ای کاش می‌توانستم با یک مژه، زینت‌های زندگی‌ام را مرتب کنم.