هوش مصنوعی: در دل من به عمد باعث گریه‌ام می‌شوی و از جیب خود صدها آینه بیرون می‌آوری.

هوش مصنوعی: تنها بی‌توجهی‌های دلنشین توست که موجب ناله و فغان من شده است؛ این چند خط شعری که من می‌سرایم، تو به زیبایی و موزونی به آن روح می‌دهی.

هوش مصنوعی: با حنا کاری ندارد، این اشک‌ها ناشی از خودپرستی توست. تو بر دل مجروح من پا می‌گذاری و آن را رنگین و زخمی می‌کنی.

هوش مصنوعی: خاک هرچقدر هم که تغییر شکل بدهد یا رنگ‌های مختلفی به خود بگیرد، در نهایت همان خاک باقی می‌ماند. فقط مدتی مرا گیج و سردرگم کرد، چون تو می‌خواهی دنیا را تغییر دهی.

هوش مصنوعی: اگر به این لحن ادامه دهی و به ناز و بی‌توجهی خود ادامه دهی، جوهر دل و صداقت را مثل زنجیر، در بند عشق مجنون خواهی کرد.

هوش مصنوعی: طبیعت و سرشت واقعی انسان به شدت به وفاداری و صداقت حساس است. اگر یک قدم از این مسیر منحرف شوی، عواقب ناراحت‌کننده‌ای در پی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: هر چه بیشتر تلاش کنی و با زبانت سخن بگویی، آرامش را از خود دور می‌کنی و به نوعی از محیط راحتی که در آن هستی، خارج می‌شوی.

هوش مصنوعی: ماهی در دریا به حقیقت علاقه دارد و نیازی به فریب و دام ندارد. تو نیز نباید خودت را به زانو بیاندازی و کوچک کنی؛ بلکه باید در جستجوی حقیقت و ارزش‌های واقعی باشی.

هوش مصنوعی: ادعای خیال‌پردازی و ظرافت، در واقع زخم چشمی است که از طبیعت ناشی می‌شود. در حالی که بی‌خبر و ساکت هستی، با موی چینی خود بر این ضعف می‌افزایی.

هوش مصنوعی: بیدل از درک صحبت‌های تو دیوانه شده است ای کسی که جنون را به کلام آورده‌ای، حالا دیگر چه موضوعاتی را در سر داری؟