هوش مصنوعی: عشق تو مانند یک دیوانگیست که همه مذهب‌ها و نحله‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و یاد تو چنان در آسمان می‌درخشد که انگار قلب‌ها به تپش می‌افتند و جوش و خروش می‌کنند.

هوش مصنوعی: مبادا که سایهٔ عشق و خیال گیسوی تو از سرم کم شود. مانند مویی که بافت و جلوه‌اش در شب‌های تاریک، چشمم را به خود جلب کرده است.

هوش مصنوعی: چشم در دشت حیرانی از گریه جدا شده و این احساس ناشی از بی‌بارانی است. خشکی و کمبود آب به مانند خمیازه‌ای است که نشانه‌ای از بی‌سرپرستی و فقر آموزشی در این منطقه دارد.

هوش مصنوعی: بس است که دل در آتش دلتنگی می‌سوزد، و کسی که جواهرات را می‌فروشد، نمی‌تواند عکسی از درد و غم من به جز در شب‌هایی که اشک بر چشمانم می‌ریزد، به نمایش بگذارد. چشمان ستاره‌ها هم در برابر غم من چیزی ندارند.

هوش مصنوعی: در سکوت می‌توان از آزار و اذیت کسانی که بی‌دلیل به چالش می‌کشند، در امان ماند. در این مکان، نفس کشیدن خطرناک است و شبیه جادوی نیش عقرب‌ها می‌باشد.

هوش مصنوعی: ای ناصح، به خاطر عاشقانی که در اضطراب هستند، زحمت نبر. زندگی آنها مانند آتش است که هر لحظه ممکن است شعله‌ورتر شود، پس در این مورد شوخی نکن.

هوش مصنوعی: صدای جرس از دور به گوش می‌رسد و مانند یک روح سبک‌وتاب، جان می‌دهد؛ این صدا با یک فریاد، شکل‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به آنها جان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: ساختمان افراد غیر از چین، به دامن صحرا تعلق ندارد و به خاطر محدودیت‌های مذهبی، این قدر به مسلک‌ها و روش‌های مختلف پرداخته شده است.

هوش مصنوعی: زبانم را در دهان نگه داشتم و از گفت و گو خداحافظی کردم. این نوع سکوت نیازمند رعایت حریم و حجاب بر لب‌ها بود.

هوش مصنوعی: بهار بدون نشانه در دنیای ناامیدی من، بیدل، باعث شد که غم را فراموش کنم و از رنگ‌های مختلف موضوعات زندگی به روشنی عبور کنم.