هوش مصنوعی: نمی‌دانم در باغش چه گلی چیده است، اما نگاهش باعث شگفتی من می‌شود و مانند جلوه‌ای از پر طاووس است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به حدی غرق در فنا شوم که خاک آن مسیر بر سرم باقی بماند. نمی‌خواهم در حالی که در سجده‌ام، آستان او را زیر پیشانی‌ام ببینم.

هوش مصنوعی: از من دربارهٔ ترس صبحگاهی‌ام نپرس، زیرا حالتی پایدار ندارم. حتی نفس‌هایم نیز از ناپایداری‌ام خنده می‌زنند.

هوش مصنوعی: من در جستجوی تو هستم و نمی‌توانم خودم را کنترل کنم، چنان که بویی از گل به مشام می‌رسد. احساسم چنان قوی است که گویی از خود رفته‌ام و در دنیای دیگری هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه احساسات و افکارم را بیان کنم، چون خودم هم در حیرت و افسردگی هستم و تو هم به خوبی می‌دانی که زبان حیرت می‌تواند مثل یک آینه باشد که واقعیت را منعکس می‌کند.

هوش مصنوعی: از لذت‌های این جمع فریب خوردم و نفهمیدم که مانند نور شمع، نشانه‌ای از شوق و پریشانی در دل دارد.

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم: از این زندان نمی‌توانم نامی بیرون بیاورم، زیرا اینجا مانند نگینی بر روی سنگ، در تحت فشار و اسیری قرار دارم.

هوش مصنوعی: آسمان بیشتر از پرده چشمی که اشکم از شرم برهنگی می‌ریزد، ندارد.

هوش مصنوعی: پشیمانی و ندامت اغلب نمی‌تواند باعث عبرت‌گیری دیگران شود. در اینجا، دست برش پشیمانی فقط به درد خود فرد می‌خورد و تاثیری بر دیگران ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند از وضعیتی که به آن دچار شده، خلاص شود؛ چرا که محیط و شرایط ناگواری مانند قطره‌ای از موج، همگی در دامان زشتی و آلودگی غرق شده‌اند.

هوش مصنوعی: ای آسمان، از آرامش دادن به حالت عاشقان دست بردار! این بستانِ عشق، نهال زندگی نیست که بتوانی آن را بکاری و در آن نشانی ایجاد کنی.

هوش مصنوعی: آسمان آرام و صاف است، بیدل. آن‌قدر که باغ شهادت زیباست، که در صبح بی‌نفس، گل‌ها از چشمان قربانی می‌شکفند.