هوش مصنوعی: خیال و اندیشه‌ام نتوانسته است از حجاب بدنی و مادی جدا شود و این وضعیت بیانگر آن است که حقیقت و زیبایی فراتر از ظاهر و قشر ظاهری است.

هوش مصنوعی: جز این مقدار که از سرنوشت من مشخص شده، چیزی بیشتر نیست؛ که من مثل نگینی بر پیشانی‌ام، سجده‌ام می‌چکد.

هوش مصنوعی: به مانند شمعی که امید را در خود دارد، تلاش برای پرواز کردن از من شایسته است، تا بتوانم رنگ قفس را با پروازهای خود از بین ببرم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که ما و خودخواهی‌ام به زمین نیفتد و اصلاح نشود، نفس به راحتی از تلاش و کوشش نمی‌گذرد.

هوش مصنوعی: زندگی و دنیای اطراف پر از پیچیدگی‌ها و ترس‌ها است، همانند قفسی که ما را محدود کرده. اما تو نیز باید مانند نسیمی آزاد در بین این مشکلات بچرخی و بی‌نظمی‌های خود را سامان‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر کسی که سال‌ها دور از وطن بوده و سفر کرده، به آن فکر کند، دیگر نمی‌تواند به مانند گذشته به قفس برگردد و آزادی‌اش را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: صدای لذت تو تا زمانی که نفس داری به گونه‌ای شنیده می‌شود که انگار از سطرهای یک نسخه، ناله‌ای به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که حتی در لحظه مرگ نیز عشق به مقام و جاه و اعتبار اجتماعی در وجود انسان باقی می‌ماند، مگر اینکه چالشی از درون وجود او را وادار کند که این احساس را کنار بگذارد و از آن رهایی یابد.

هوش مصنوعی: عواطف و احساسات ما به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است، به طوری که مانند آن درختی که در آن سوی دشت میوه‌اش کم است، ما نیز بی‌حوصله و بی‌جان شده‌ایم و تنها چیزی که برای ما باقی مانده، ریختن اشک و غمگینی است.

هوش مصنوعی: کثرت در موجودات نمی‌تواند مانع از اتحاد و یکی بودن واقعی آنها شود، مانند این که بزرگی و درخشندگی شعله را نمی‌توان با پوشاندن آن با چند قطعه خاشاک پنهان کرد.

هوش مصنوعی: شیفتگی و عشق به شکل ظاهری خود را نشان می‌دهد، مانند اشک‌هایی که در آینه می‌افتند. بنابراین، آینه را به خاطر عریان بودن آن، زیاد صیقل نزن.

هوش مصنوعی: اگر نویسنده در سکوت خود به سر ببرد، تو هم همچون او باید راز دل مردم را بر زبان بیاوری.