هوش مصنوعی: مواظب باش که مانند مرده‌ای که راحت‌طلب است، سایه‌نشین نشوی. دل تو نباید افسرده باشد و مبادا به خودت اجازه دهی که به این حال عادت کنی.

هوش مصنوعی: فریب یک جمعیت به معنای تجمع در یک مکان، شبیه خوشه‌ای از گندم در مزرعه است که به وسیله افکار تودرتو و آشفته کاری می‌شود.

هوش مصنوعی: مثل گل نباش که به فریب و وسوسه‌ی شادی دل خوش کند؛ چرا که این خنده در واقع نشانه‌ی زخم دل است.

هوش مصنوعی: دیوانگی بدون ثروت ما دنیای دیگری دارد؛ این ناله که می‌کنی، عریانی و خالی از هر درخت و ساز و برگی است.

هوش مصنوعی: افکار و آرزوهای ما بسیار پیچیده و دشوار هستند، تا حدی که احساس شرم می‌کنیم از اینکه آب بر روی این غبار بریزیم و آن را تمیز کنیم.

هوش مصنوعی: به خودت توجه نکردی و زمان عمر از دست رفت، حالا فقط امیدی مانده که در نزدیکی مرگ، به این موضوع فکر کنی.

هوش مصنوعی: اگر امیدی داریم که به‌طور مداوم و بدون اشکال برقرار باشد، نمی‌توانیم بنایی محکم و کامل پیدا کنیم که بر خرابی‌ها بنا شده باشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند از این دامگاه رهایی یابد، همان‌طور که آب در قفس نمی‌تواند آزاد باشد.

هوش مصنوعی: هر آنچه در چهره دیده شود، مانند زیبایی بهار در دل خزان، مشابه تغییر رنگی است که آینه به وسیله ماست به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ما با درد و رنج زیاد شکوفایی و روشنی مجالس مخصوص زنان را به وجود آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: در زندگی هیچ ایمنی و اطمینانی وجود ندارد و انسان ممکن است در معرض مشکلات و آسیب‌ها قرار گیرد، مانند اینکه چه کسی می‌تواند از عیب‌ها و خطرات دور بماند.

هوش مصنوعی: در مکانی که حیا و شرم حاکم است، زیبایی و جذابیت از چشم آینه خارج شده و باعث ایجاد حیرت و اضطراب شده است.

هوش مصنوعی: دیدن جلوه‌های زیبایی که در خلوت و تنهایی بروز می‌کنند، کار آسانی نیست. این زیبایی‌ها به گونه‌ای پنهان هستند که فقط با نگاهی به چشمان کسی که به آن‌ها دل باخته، می‌توان به آن‌ها دست یافت.

هوش مصنوعی: از سر تا پای من سجده کرده است، بیدل. مثل قلمی که از خود رفته، من نیز به تلاش و سعی در پیشانی‌ام ادامه می‌دهم.