هوش مصنوعی: شهیدان وفا، درسِ ملاقات‌های پنهانی را آموخته‌اند و چشمانِ قربانی، تجربه‌های شگفتی را در خود دارد.

هوش مصنوعی: دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم از خویش دور شده است و در فکر توهمات خود هستیم. نه حتی نشانی از امید و آرزو می‌بینیم و قایق‌ها در طوفانی قرار دارند.

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی‌های این گلستان نگاهی عمیق و تأمل‌گرانه بیندازید، متوجه خواهید شد که هر کسی که فقط برای تماشا آمده، دچار گم‌گشتگی و سهل‌انگاری شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح فرا می‌رسد، از شرایط موجود دلهره داریم، در حالی که غافل از این هستیم که هر کس به نوعی با دامان خود و کارهایش در زندگی در ارتباط است و تاثیراتش را بر دیگران می‌گذارد.

هوش مصنوعی: تو با چشمان خودت سعی کن خودت را پنهان کنی، اما بدان که نمی‌توانی منافقانه از رسوایی بگریزی. دیگران خوب می‌دانند که تو چه می‌کنی و حتی اگر خود را بپوشانی، باز هم به خوبی محکوم به شناخته شدن هستی.

هوش مصنوعی: اگر شما از نظر دیگران به چشم جامعه نگاه کنید، به مانند انسانی باشید که در ظاهر مانند گاو و خر به نظر می‌رسید، زیرا این مردم، به دلیل دیدگاه محدودشان، همواره بر اساس ظواهر قضاوت می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در زندگی خوشبخت و آرام باشی، زبان خود را خاموش کن و از صحبت‌های بی‌مورد پرهیز کن.

هوش مصنوعی: برای لحظه‌ای سکوت نمی‌توان از دست مشکلات رهایی پیدا کرد؛ باید به نفس خود آرامش ببخشی و تا جایی که ممکن است، از فشارها و موانع دور کنی.

هوش مصنوعی: هر چقدر هم که از خودت فاصله بگیری، باید این را غنیمت بشماری که تصویر تو در آینه وجود دارد. این بهتر است از اینکه به خودت اجازه دهی که از این تصویر فاصله بگیری.

هوش مصنوعی: هرگز نگذار که تلاش تو در کسب دستاوردها کاهش یابد. تا زمانی که می‌توانی، فقط به دنبال کارهایی برو که از عهده‌اش برمی‌آیی.

هوش مصنوعی: از لایه‌های پیراهن که عبور کنی، می‌توانی مشاهده کنی که وجود تو مانند حبابی در آیینهٔ دریاست که به خاطر عریانی‌ات به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: اگر زبانم از خجالت بند بیفتد و نتوانم سخن بگویم، چهره‌ام از شوق و عرق خواهد کرد، و این نشان‌دهنده‌ی احساسات عمیق من خواهد بود.

هوش مصنوعی: نگاه کردن کافی است، ای بیدل، تا صدای زنجیر درونم را بشنوی. تصور من همچون زبانِ جوهرِ آینه است و دیگر نمی‌توانم از حیرت و سردرگمی‌ام سخن بگویم.