هوش مصنوعی: از شگفتی و دیوانگی ما هیچ‌کس فریب‌خورده نمی‌شود. اگر بتوانی از هر دو جهان دست بکشی، آن‌گاه می‌توانی دنیای جدیدی بسازی.

هوش مصنوعی: شاید باید از وجود خود بیرون بروم تا اشکی بریزم و آهی اجرا کنم، زیرا مانند قطره‌ی شبنم، تمام وجودم جز چشمانی پر از حیرت و شگفتی نیست.

هوش مصنوعی: چطور می‌توان از آسمان وسعت بلندی‌ها را خواست در حالی که به خاطر کوتاهی این خیمه، نمی‌توان دامنش را گسترش داد؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم صدای شوق من از کدام کوچه به گوش می‌رسد و در این نیستان گم شده‌ام.

هوش مصنوعی: لبخند او همچون صبحی زیبا و درخشان، از کناره‌ام گذشت و تمام وجودم را در خود غرق کرد، گویی که در گرد و غبار نمکدانی پنهان شدم.

هوش مصنوعی: از شدت احساسات دردناک، هر یک از اعضای بدنم مانند مشعلی روشن و درخشان شده است؛ این حس را به گونه‌ای دارم که انگار از یک شعله، تمام فضا را پر از نور و زیبایی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زودی از وجود من چیزهایی زایل می‌شود، زیرا در وجودم احساس درد و ناراحتی عمیقی دارم، مانند شیری که در میان نی‌ها زندانی شده و از گرفتاری‌اش ناراحت است.

هوش مصنوعی: من همچون یعقوب که در انتظار بازگشت یوسفش بود، منتظر هستم که موهایم مانند خاک کنعانی رنگی شود، حتی پس از مرگم.

هوش مصنوعی: من در حسرت زلف او دلی دارم که سال‌هاست به آرزوی آن زلف در میان گل‌ها و زیبا‌سراها بزرگ شده است.

هوش مصنوعی: آرامش در این دنیا و آن دنیا به وسایل و تعلقات مادی وابسته نیست. وقتی انسان از دلخوشی‌های دنیوی دور شود، همه چیز محو می‌شود و فقط در آن زمان است که اشک‌ها، با هدایت و آگاهی به هم می‌پیوندند.

هوش مصنوعی: جهان همچون ماده‌ای خام باقی مانده و تنها اثری از شکل انسانی در آن دیده نمی‌شود. در نهایت، از این معما هیچ نامی از انسان به دست نیامده است.

هوش مصنوعی: اگر بیدل در حضورم نتواند به دامنم دست بزند، نشان می‌دهد که من از جاذبه و شور و شوق عمیق، دور نیستم.