هوش مصنوعی: از وسایل و امکانات دستاورد خود، خود را به زحمت نینداز و نگذار که روان تو مثل آب و گهر به غلتش بیفتد.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که وقتی به حقیقتی می‌رسد، آن را به زیبایی و جذبه‌ای بیان کند، مانند بویی که در بهار، گل را آراسته و خوشبو می‌سازد.

هوش مصنوعی: به زیبایی نوشته‌ها و شعرهایم نناز، زیرا بیان آنها مانند یک معجزه است که از شیرینی و دلنشینی خاصی برخوردار است.

هوش مصنوعی: نغمه‌ها به اندازه توانایی حنجره‌ای که آن‌ها را ادا می‌کند، زیبا و کامل هستند؛ پس سخن حق را با صدای دلنشین و زیبا بیان کنید.

هوش مصنوعی: سخن باید به گونه‌ای بیان شود که به اندازه‌ای زیبا و دلنشین باشد که مفهوم واقعی خود را از دست ندهد و باعث شرمندگی نشود.

هوش مصنوعی: مقابله با افرادی که زبان نازک و بد لهجه دارند، کار ساده‌ای نیست. کسی نباید دچار مشکلات روحی و عذاب‌های ناشی از این موضوع شود.

هوش مصنوعی: در خانه‌ای که به آن اشاره شده، سکوت و آرامش نخستین درسی است که در آن به انسان یاد می‌دهد چگونه به درستی بنویسد و از ناآگاهی خود دور شود.

هوش مصنوعی: خدا را دوست دار، ای بهار که بُعدی از زیبایی را به نمایش می‌گذاری. شکستگی آینهٔ دل نشان‌دهندهٔ غم و چروک‌های پیشانی نمادی از رنج‌های گذشته است.

هوش مصنوعی: غفلت تو باعث آوارگی و بی‌خانمانی جهانیان شده است، مگر اینکه با چرخاندن دمتنبه‌ای، به خوبی بر شرایط مسلط شوی.

هوش مصنوعی: مسیح به دریا می‌زند تا با لبخند خود، جنون بهار را به وجود آورد اگر تو موی خود را باز کنی.

هوش مصنوعی: شادی و خوشحالی با دل غمگین من جور در نمی‌آید؛ وقتی که زخم‌هایم تازه است، خنده‌اش مثل نمک بر روی زخم می‌زند.

هوش مصنوعی: از اشتباهات فکری خود که منجر به ماندن در یک مکان می‌شود، دوری کن. زیرا در اینجا زندگی در جریان است و تو به اشتباه در حال استراحت یا توقف هستی.

هوش مصنوعی: انتظاری که داریم با سختی و درد به پایان نرسیده است و هنوز هم خبرهای ناامیدکننده و غم‌انگیز به ما می‌رسد. حس می‌کنیم مانند قربانیانی هستیم که چشم به راه خبر خوشی هستند، اما همچنان در تاریکی و ناامیدی به سر می‌برند.