هوش مصنوعی: به خاطر بی‌توجهی و سهل‌انگاری چشم‌هایمان، به شناخت خودمان پی بردیم، که این موضوع به علم خداوند مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: خزان فقط شرر گل است و بهار فرصتی برای تغییر ندارد. آنقدر زمان برای تغییر رنگ وجود ندارد که بخواهی بار دیگر فرصت‌ها را غارت کنی.

هوش مصنوعی: افراد که از خود می‌آیند، قدرت و جاذبه‌ای متفاوت دارند. حتی غباری که در هوا پخش می‌شود، به دلیل بی‌اهمیتی نیست.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر ناتوانی خود شرمنده هستی، بهتر است کاری را که از عهده‌اش برنمی‌آیی ادعا نکن.

هوش مصنوعی: لباس کسانی که آزاد هستند، به تن نیکو نمی‌آید. کافی است که ویژگی شمشیر و قدرتش، مانند موج، نمایانگر عریانی باشد.

هوش مصنوعی: چهره‌ی خوش و باز ارباب قدرت را از آسمان نخواه، چرا که مثل ماه جدیدی که در چین پنهان شده، بر چهره‌ات تأثیرگذار است.

هوش مصنوعی: آدمی که در مفاهیم و اصول دینی خود مطمئن و آزاد است، تفاوتی بین ظواهر مذهبی و غیرمذهبی نمی‌بیند. در واقع، این شخص بر این باور است که اشکالی ندارد که در ظاهر زندگی عادی داشته باشد، چرا که در عمق دل به اصل ایمان خود پایبند است. در نتیجه، در سفر معنوی و درک خداوندی خود، نه تنها به یک باور خاص محدود نمی‌شود، بلکه حقیقت را در ابعاد مختلف زندگی جستجو می‌کند.

هوش مصنوعی: ما به قدر کافی روشن نیستیم که بتوانیم در انتظار نوشتن باشیم، مثل کسی که منتظر قربانی است.

هوش مصنوعی: کجا است آن امیدی که مرا در آغوش بگیرد، زمانی که صبح به وجودم نور می‌افشاند؟

هوش مصنوعی: اگر چشمانم از باران اشک، در امان بودند، هرگز کلاهی از باران را از مژگانم نمی‌ریختم.

هوش مصنوعی: وقتی که من به شدت دلم گرفته و در عذاب هستم، دیگر از من درباره شوق و آرزو نپرس. در این حال، بهاری که مرا دور خودش می‌چرخاند، ناشی از همین بی‌قراریم است.

هوش مصنوعی: در این مکان پر از آرزو، تا جایی که می‌توانی بی‌پروا و بی‌غش باش، زیرا مانند آینه باعث حیرت و شگفتی دیگران خواهی شد.