هوش مصنوعی: در آن جمعی که دوستی ارزشمند است، فردی که زانو به زمین زده، نشان‌دهنده‌ی خضوع و تواضع است و در عین حال، دامن‌گیرهای بزرگ و زیبا نیز در آن جمع وجود دارند.

هوش مصنوعی: چشمی که به دنیا نمی‌نگرد، مانند آیینه‌ای است که جهان را نمی‌بیند. چه خوب است حال کسی که داناست و وضعیت نادان را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: تواضع و فروتنی بخشی از سرنوشت ماست و دلیل انتخاب ما برای زندگی، در اینجا به خودمان مربوط می‌شود. اینجا نشان‌دهنده‌ی این است که چگونه با کوچک‌ترین نشانه‌ها می‌توان به انتخاب‌هایمان پی برد.

هوش مصنوعی: غبار جسمی بر سر راه روح‌های سبکبال قرار نمی‌گیرد و شمع تحت تأثیر فانوس قرار نمی‌گیرد و این باعث نمی‌شود که دچار بی‌نظمی و سردرگمی شود.

هوش مصنوعی: دل انسان مانند پرده‌ای است که جلوی واقعیت‌ها را می‌پوشاند و در پشت این پرده، حیرت و تعجب وجود دارد. آنچه که در درون دل و افکار نهفته است، در واقع در خانه‌ی خود انسان جمع شده و مانند آیینه‌ای نمایانگر احساسات و افکارش است.

هوش مصنوعی: درد گَریبان از عطش و بی‌نصیب بودن، زخم‌هایی که عاشقان بر دل دارند، ما آرزو می‌کنیم که آب زخم‌های‌مان با تیغ تو برطرف شود.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم در این دنیا با نقابی از شوخی و راز تو باشم، در حالی که در اینجا حتی اشک هم به خاطر شرم عریانی بر صورت نمی‌نشیند؟

هوش مصنوعی: در باغ خوشبختی ما، گل شادی شکوفا می‌شود و زخم‌دیدگان را به آرامی در آغوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: شرم و حیا از من به خاطر بی‌پرده بودنم نمی‌آید. اگر پلک‌هایم را بگشایم، به‌خاطر حیرت و شگفتی، چشمانم را می‌بندم.

هوش مصنوعی: اگر در آغوش خود نتوانی مرا پنهان کنی، پس مانند موجی که دیگر به موج‌های دیگر نمی‌پیوندد، من از عمق وجود تو به بیرون می‌ریزم.

هوش مصنوعی: بهار که نشانه‌ای از سرزندگی و شادابی است، به خاطر حالتی خاص، نمی‌تواند به طور کامل جوانه بزند و شکوفا شود. باران رحمت الهی نیز تنها به شکل ملایم و با آسانی نازل می‌گردد.

هوش مصنوعی: در این بیابان تلاش بیهوده نکن، زیرا تلاش برای یافتن به نتایج نرسیدن است و آنچه می‌خواهی در این میدان محدود امکان‌پذیر نیست.