هوش مصنوعی: لبخند تو همچنان بی‌نقص و دست نخورده باقی ماند، در حالی که زیبایی‌ات باعث شرم و ناتوانی من شد. در نهایت، از روی دیوانگی‌ام، بی‌پناه و بی‌کمک ماندم.

هوش مصنوعی: هر زمان که حس عجیبی بر من غلبه کند، صدای دردناک من سال‌هاست که در بند تصاویری است که مرا محبوس کرده‌اند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم این باغ خیالی که در آن هستم، چه کسی است. چراکه شبنم‌اش، گل‌ها را در چشمان قربانی پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: در آغاز مسیر او، نخستین قدم‌های ما به سجده افتاد و تو ای حسرت، در این حال قدم می‌زنی که ما با پیشانی بر زمین، به موفقیت دست یافته‌ایم.

هوش مصنوعی: به جای اینکه شعله‌ها آتش بزنند، خون ما مانند آبی جوشان می‌جوشد، و این نشان‌دهنده‌ی ناراحتی ماست که مثل یاقوت در آتش خود را نشان می‌دهد و حیا باعث شده که خود را آشکار نکنیم.

هوش مصنوعی: ای زاهد، اگر جِدّیت و تلاش کنی، می‌توانی راه و رسم موفقیت را یاد بگیری. بیاموز که ما چگونه با آتش عشق و شوری که داریم، در حال ذکر و عبادت هستیم.

هوش مصنوعی: در نزدیکی محبوب، انسان می‌تواند به دور خود بچرخد و در این مسیر پیچیده و پر تلاطم، مانند دریایی سرشار از احساسات و عشق، خود را بیابد.

هوش مصنوعی: محبت واقعی همچون نغمه‌ای نیست که با اولین نشانه‌های آزار از بین برود. این احساس عمیق و واقعی به قدری محکم است که نمی‌توان آن را به سادگی از هم گسست و جدا کرد.

هوش مصنوعی: از وابستگی‌ها و جنون‌ها فاصله بگیر، زیرا در این حال دیگر نیازی به آن احساسات نیست. تو مانند آینه‌ای هستی که خلوص و زیبایی سلاح را نشان می‌دهد، بدون هیچ پوششی.

هوش مصنوعی: به این جا و مکان، ترس و دلهره‌ای نمی‌بینم که سایه‌ام به اندازهٔ چشمان یک آهو در بیابان مضطرب شود.

هوش مصنوعی: اگر ناامید نیستم، به خاطر اینکه دور چراغ تو می‌چرخم. من مانند پروانه‌ای هستم که به اندازه‌ای وفادارم که به سادگی تغییر رنگ می‌دهم.

هوش مصنوعی: من به سبب فریب خیالش به حدی آشفته‌ام که در رنگ و حالت غبار خودم می‌توانم زیبایی و لطافت آثار مانی را به تصویر بکشم.