هوش مصنوعی: با اراده‌ی کشتن، شمشیری در دست دارم که تمایل به برهنگی دارد و در خون من طوفانی بزرگ به پا می‌کند، مانند ناز و زیبایی پخش‌شده از گل.

هوش مصنوعی: در عشق چه باید کرد وقتی که قلبم هیچ‌گونه حرکتی نمی‌کند و هیچ کافری نمی‌تواند در چنگال شرم و تردید من بیفتد؟

هوش مصنوعی: در آن جمعی که من حضور داشتم، به خاطر زیبایی و جذابیت او باید چشمم را می‌بستم، اما او اجازه نداد که حیرت و شگفتی مرا بگیرند.

هوش مصنوعی: اگر کسی باهوش باشد، نیازی به سوال پرسیدن ندارد درباره حال من. من همچون ناله‌ای هستم که از هر نوع عریانی، برهنه‌تر و آشکارتر است.

هوش مصنوعی: دو جهان، به خاطر زخم و درد من، به تلاطم افتاده‌اند. غبار وجود من و خاکستم کافی است که نشان دهد دیگر چه چیزی می‌خواهد. این آشفتگی به خاطر حال و وضعیت من است.

هوش مصنوعی: سرمایه‌ام اندک است و مانند سایه‌ای در برابر آفتاب اوست؛ چون به آنجا رسیدم که تنها برای سجده‌ای به زمین افتادم، دیگر وجودم کوچک‌تر و حقیرتر شد.

هوش مصنوعی: من با این ساز نازک و ضعیف، از هر جا که سرشتی به بیرون می‌آورم، موهایم به شکلی تنگ در می‌آید مانند تصویر من که گویی در حال گریز است.

هوش مصنوعی: مثل شمعی که در تاریکی درخشان است، از ناتوانی در پرواز من سوال نکن. من عمری گذرانده‌ام و هنوز در همان جا که هستم، می‌درخشم.

هوش مصنوعی: به خاطر خوشحالی و خواسته‌های دل، چگونه می‌توانم در این زمین وسیع زندگی بگردم، در حالی که زمان فرصت، نگاه‌ها را به عقب می‌کشاند و نمی‌توانم از تنگنای این میدان فرار کنم؟

هوش مصنوعی: سحرخندان به خاطر سرکشی من است و حالتی از پشیمانی را که به خاطر اشتباهاتم دارم، به اندازه‌ای که دستم در نمک‌زاری فرو رفته، نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: دوست داشتن من به دلیل شکست و ناکامی‌ام به نوعی ظلم و بی‌رحمی تبدیل شده است. حالا مثل حبابی هستم که بر روی دریا شناور می‌شود و از خانه‌ای خراب به دور پراکنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: من در دل خود بی‌تابی و آشفتگی دارم و برای دلم زمان نیاز ندارم، زیرا در وجودم شعله‌ای از امید و روشنی مانند چراغی دارم که مختص قربانیان عشق است.

هوش مصنوعی: دل بی‌تاب من تا چه زمانی آرام می‌گیرد؟ برای من که بی‌دل هستم، محال است که بتوانم این گوهر را در چنگ بزنم و از غلت زدن آن جلوگیری کنم.