هوش مصنوعی: امشب چمن به من پیامی از بهار می‌دهد که در آن عطری از گل‌ها و لطافت زندگی به مشام می‌رسد، اما در عین حال نیز ناامیدی و دشواری‌هایی را به من یادآوری می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی در خواب هستم، منظورم از خواب آن حالت مستی است که باعث شده تلخی را در طعم بادام حس کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی تو، امید به خودم را از دست داده‌ام و در آخرین نگاه تو، احساس خوشبختی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به لطف خدا، سرانجام آن چهره زیبا مانند چراغی روشن شد و نورش را به دیدگانم بخشید. من منتظر بودم تا این زیبایی همچون شامی در دل و جانم روشن شود.

هوش مصنوعی: اگر از شیوه گفتار و بیان به زیبایی و ظرافت صحبت نکنی، دل کسی مانند دل لعل، به خاطر کلمات تلخ و دشنامت به درد می‌آید.

هوش مصنوعی: بهار که فرارسد، جنون و شگفتی هم آغاز می‌شود. در این فصل، گفت‌وگوها به خوشبوئی گل ها نخواهد بود و پری زیبا و دل‌فریب مانند گل در این زمان به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در کدام حالت و زمان، شکارچی از این دشت بیرون آمده است که بدون خواب و بی‌حوصله نتوان در اینجا حلقه‌ای از دام پیدا کرد؟

هوش مصنوعی: شمع با شعله‌اش نمی‌تواند با آتش خود، در جمع آتشین‌های پخته و باتجربه کاری انجام دهد. افراد ناوارد یا کم‌تجربه نمی‌توانند در برابر افراد ماهر و حرفه‌ای، به موفقیتی برسند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به راحتی به شهرت و اعتبار دست پیدا نکرده است؛ باید سختی‌ها و چالش‌هایی را پشت سر گذاشت تا بتوان به نام و جایگاهی رسید.

هوش مصنوعی: تلاش و همت به هیچ وجه از مشکلات و کاستی‌ها واهمه ندارد و نسبت به آنها بی‌تفاوت نیست. پس نباید از نواقص و موانع در شروع و پایان کارها ناامید و دلسرد شد.

هوش مصنوعی: بهار را بی‌دلیل جشن شادی می‌نامند. می‌خواهم به جایی بروم تا بتوانم رنگ چهره‌ام را عوض کنم و جامی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: نگاه من در پی زیبایی و جلوه‌ای از عمر گذران است و در این میان هنر من از شگفتی و حیرتِ آینه‌ام به وجود آمده است. من از این زیبایی و هنر بهره‌مند شده و از آن سپاسگزارم.